​​​​​​​هر تصویر، درون خودش «معنا»یی دارد و دربردارنده یک یا چند پیام است. در لایه نخست، آشکارترین پیام همان مفهومی است که با یک نگاه ساده و بدون هیچ‌ کند و کاو، به دست مخاطب می رسد.‌ این عکس دلخراش، صحنه برخورد سخت سیدمجید حسینی با علیرضا بیرانوند است که موجب شکستگی استخوان بینی دروازه‌بان اول تیم ملی شد. اما تصویرها دارای فرامتن(ParaText) نیز هستند. فرامتن‌ها را بیشتر مخاطبان پیام، جست‌و‌جو می‌کنند و در پی ساخت، تشریح و تفسیر آن برمی‌آیند. اما این عکس، ذهن مرا ناخواسته به سوی دیگری کشاند که با متن ظاهری و لایه اول پیام عکس، فرسنگ‌ها فاصله دارد. بارها و بارها به عکس خیره شدم، با بغضی درسینه. دو بازیکن از یک تیم که وظیفه‌شان در بازی، حمایت از یکدیگر است، ناخواسته چهره به چهره می‌شوند؛ برخورد و ضربه‌ای چنان سنگین که صورت هر دو را از فرم خارج می‌کند. 
بیرانوند، ضربه اصلی را خورده، او تلاش می‌کند، ادامه دهد اما نمی‌تواند و زمین را ترک می‌کند. بارها نگاه کردن این عکس تلخ، فرامتنی را درباره آن، برایم در ذهن می‌سازد که متأثر از حال و روز امروز همه ماست. بیرانوند و مجید‌حسینی را (در تصویر ثبت شده)، نمادی از فرزندان سرزمینم می‌بینم.
آن جا که برخلاف روال معمولی زندگی، ناگهان و غیرمنتظره،  «بدون آگاهی» و  درپی حادثه‌ای با یکدیگر برخورد می‌کنند. برخوردی چنان سخت و سهمگین که مصدوم  برجا می‌گذارد و یک یار خوب را از ما می گیرد و تیم را از «تیم بودن» می‌اندازد. در لابه‌لای سطور این عکس دردناک، چهره‌های درب و داغان شده دو فرزند این آب و خاک را می‌بینم که می‌توانستیم، آن‌ها را به شکل و شمایل دیگر هم ببینیم، در کنار هم و نه صورت به صورت؛ اگر چنین به یکدیگر نمی‌پیچیدند. 
شاید با لبخند بر لب، با ابروهای گره کرده و چشمان نافذ نگریسته به دوردست‌ها که اراده راسخ برای یک هدف، هم‌زبانی و همدلی و پشت هم بودنشان را می‌رساند. با این همه، اذعان می‌کنم، همچنان امیدوارم که هر بسته پیام درباره ایران و ایرانی که ثبت و منتشر می‌شود، اگر از هر منظر و با هر زاویه نگاه که «متن» و «زیرمتن» و «فرامتن» آن کاویده شود، نتیجه‌ای جز همدلی مردمان عزیز سرزمینم را دربر نداشته باشد. چنین باد.