​​​​​​​یکی از مهم‌ترین مباحث معاد و عالم آخرت، شفاعت است. این مسئله پیچیده هم هست. آیا شفاعت، عده‌ای را به گناه تشویق نمی‌کند؟ آیا شرک نیست؟ آیا نوعی پارتی‌بازی و ظلم نیست؟ آیا مخصوص گناهکاران است یا خوبان هم به شفاعت نیاز دارند؟ آیا در برزخ هم شفاعت هست؟
امام صادق(ع) می‌فرماید: هر کس سه چیز را انکار کند مؤمن نیست؛ معراج، سؤال قبر و شفاعت. شفاعت یعنی واسطه‌گیری و پادرمیانی. شفاعت یعنی اینکه یک موجود قوی‌تر برای موجود ضعیف‌تر پا درمیانی کند. معصومین(ع) و اولیای خدا بتوانند موجودات پایین را دست‌گیری کنند. شفاعت دو مصداق دارد و فقط مخصوص گناهکاران نیست و کمک می‌کند تا خوبان هم به رتبه‌های بالا بروند. حتی انبیای بزرگ نیاز به شفاعت پیامبر ما دارند. شفاعتی که در عالم آخرت رخ می‌دهد، تجسم یک ارتباط است که در دنیا بین انسان‌هاست. اعمالی که ما در دنیا انجام می‌دهیم در آخرت تجسم پیدا می‌کند... علاوه بر اینکه اعمال ما تجسم پیدا می‌کند، روابطی که ما با انسان‌ها داریم هم تجسم پیدا می‌کند. وقتی شما کسی را دوست دارید، کم‌کم از او پیروی می‌کنید و رنگ او را به خودتان می‌گیرید و بعد او را رهبر قرار می‌دهید و جذب او می‌شوید، این محبت و پیروی و ارتباط، روز قیامت به شکل شفاعت و دست‌گیری و جذب درمی‌آید یعنی در روز قیامت، موجودی که شما در دنیا جذب او بوده‌اید و امام شما بود، شما را جذب می‌کند. البته ممکن است آن فرد فرعون باشد و شما او را رهبر خودت قرار داده‌ای. این رابطه واقعی در قیامت شما را جذب می‌کند چه این امام حق باشد چه باطل. در قرآن داریم: روز قیامت هر کسی را با امامش می‌خوانند... هر مقداری که ما در دنیا نسبت به اولیاءالله محبت داشته و جذبشان شده‌ایم، همان مقدار ما را در آخرت بالا می‌برند. 
پس شدت شفاعت به شدت جذبی است که در دنیا وجود دارد. هر مقدار که شما نسبت به حضرت علی(ع) علاقه داری، در آخرت شدت بالا بردنتان هم به علاقه شما بستگی دارد... این رابطه یک رابطه قراردادی نیست بلکه یک رابطه قراردادی و تجسمی است. کسی نمی‌تواند اعتراض کند که چرا شفاعت شامل حال من شد یا نشد زیرا آن‌ها تجسم رابطه ماست و کسی نمی‌تواند به آن اعتراض کند. شفاعت تکوینی است و تابع رابطه‌ای است که ما برقرار کرده‌ایم.