ما راهی را در پیش داریم. برای رسیدن به هدف آن، باید کار و زحمتی در خور آن انجام دهیم. حرف این است. در روایات ما گفته‌‌اند آسمان اول در مقایسه با آسمان دوم مثل این است که دستت را در آب یک دریای بزرگ بزنی. نوک انگشتت چقدر آب برمی‌دارد؟ مقایسه آن دریا با این آب چقدر است؟ آب انگشتتان که اندکی به دریا خورد و خیس شد نسبت به آن دریا چقدر است؟ این مثال‌ها را می‌زنند تا بزرگی و عظمت مفهوم شود بدون اینکه عدد معین کنند.
این مثال برای این بود که بفهمیم بزرگی آنچه ما به سوی آن خواهیم رفت -که آخرت است- چقدر است. آن چقدر بزرگ‌تر است.
آن وقت حرف این است که کاری درخور کنیم. کاری درخور آنجا. شما خیلی زحمت می‌کشید و درس می‌خوانید. حتی فرض کن تا سطح دکترا هم درس می‌خوانید. بعد هم حداکثر استاد دانشگاه می‌شوید یا مثلاً معاون وزیر. دیگر حداکثرهایش این است. خب چند سال زحمت کشیدید؟ تقریباً 20 سال. بیست و چند سال زحمت درس کشیدید برای اینکه فلان مقدار حقوق بگیرید. این حقوق برای چند سال است؟ خب 30سال کار می‌کنید و بقیه‌اش هم بازنشسته‌اید. کل زندگی آدم پس از تحصیلاتش چقدر است؟ پس از اینکه تحصیلاتتان را به آخر رساندید، چقدر می‌ماند؟ 40سال. برای 40سال، 20سال زحمت کشیدید. برای اینکه در 40سال آینده راحت باشید، 20سال زحمت کشیدید. برای سرزمینی به وسعت بی‌نهایت، در زمان و تاریخی به وسعت بی‌نهایت، یعنی وسعت مکانی و زمانی‌اش بی‌نهایت است حالا اگر برایش زمان و مکان فرض کنیم، برای بی‌نهایت در بی‌نهایت، باید کاری درخور کنید. حرف این است. وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَهًَْ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا. هر کس آخرت را می‌خواهد و سعی درخور آن می‌کند. درخور چه؟ آخرت. آخرت چیست؟ جایگاهی است به وسعت بی‌نهایت با تاریخی بی‌نهایت. کاری در خور آخرت. ما چقدر برای این کار وقت داریم؟ برای یک سعی که درخور آخرت باشد؟ فرض می‌کنیم 15سالگی، 12سالگی، 14سالگی، هرچه؛ بلوغ است. از آن لحظه تا لحظه مرگ که حداکثر 70، 80 یا 90سال است، من باید کاری درخور آن بی‌نهایت‌ها کنم.