​​​​​​​مهم نیست هر کدام از دارندگان این عناوین با چه جایگاهی در این مکان کار می‌کنند مهم این است که برای چه کسی کار می‌کنند. واژه‌های «کار» و «کارگر» در وهله نخست، ما را به یاد کارهای یدی و بدنی که عموماً سخت‌افزاری هم هست، می‌اندازند؛ کارمندی برای من یادآور یک اتاق و یک میز تلفن است؛ قدیم که دفتر و دستکی بود و حالا که رایانه و چاپگر و... و فردی که پشت میز منتظر پاسخ‌گویی به ارباب رجوع است. می‌دانم که «خادم»، «خادمیار»، «خدمتگزار» و... هر کدام تعاریف خاص خود را دارد اما نمی‌دانم چرا زبانم با دلم یکی نیست؛ چون در دل معتقدم باید واژه‌ها را کنار بگذارم و به اصل مطلب بپردازم. روی سخن من با مخاطبان این ستون مختصر است؛ آن‌هایی که تمام تلاشم بر این است تا بتوانم تجربه چندین ساله گفت‌وگو با افراد مختلف را در مجموعه منتسب به «بهترین کارفرمای دنیا» منتقل کنم؛ تعبیری که بسیاری از افراد نیک‌اندیش با صفای دل، برای حضرت سلطان مهربانی‌ها، امام رئوف(ع) به کار برده‌اند. 

بزرگ‌ترین افتخار
از صحن پیامبر اعظم(ص) (جامع رضوی سابق) رد می‌شدم؛ زیر ظل آفتاب برای تهیه گزارش. بالای گلدسته‌ها افرادی را دیدم که با نهایت دقت، در آن گرمای طاقت‌فرسا مشغول کار ساختمانی بودند؛ با آن‌ها همکلام که ‌شدم دیدم بزرگ‌ترین شادی و افتخارشان، کارگری برای امام رضا(ع) است. 
زمانی که در یکی از بهترین نقاط حرم مطهر و در هوای مطبوع و خنکای سایه‌نشین رواق با یکی از کارکنان حرم مطهر گفت‌وگو ‌کردم، او هم بزرگ‌ترین افتخارش را نوکری و کارگری برای امام رضا(ع) دانست. 
یک بار، زمانی که از زیارت روضه منوره و پس از دادن سلام وداع با نهایت ادب و دست بر سینه، به سمت خروجی رواق پیش روی مبارک، حرکت می‌کردم، خادم کهنسال بارگاه را دیدم که با نهایت ادب و با چوب‌پر خدمت، پاسخگوی پرسش من بود، جالب بود که او هم بزرگ‌ترین افتخارش را «در زمره کارگران حضرت(ع)» قرار گرفتن می‌دانست. 
بعدها با یکی از مدیران میانی و سپس یکی از مدیران عالی حرم مطهر هم قرار گفت‌وگو گذاشتم؛ آن‌ها هم در پایان گفت‌وگو بزرگ‌ترین شأنی که برای خود قائل بودند، خدمت به زائران آقا و کارگری در آستان مبارک امام مهربانی‌ها بود. به اعتقاد آنان، همه در این دستگاه «کارگر آستان مبارک رضای آل محمد(ع)» هستند. به قول یکی از قدیمی‌ها و پیشکسوتان آستان قدس، کارگری در این دستگاه بر هر واژه دیگری به همراه خادمی پیشی گرفته است. 

حلقه وصل
مطلب اینجا تمام نمی‌شود؛ می‌دانم اگر عمری داشته باشم و توفیقی، در روزهای آینده حتماً گذرم به یکی از مراکز درمانی، علمی، آموزشی پژوهشی و... در آستان قدس رضوی خواهد افتاد و  فرهیختگانی را ملاقات خواهم کرد در کسوت پزشکی، استاد دانشگاه، مهندس و تکنسین کارخانه، محقق، عالم و پژوهشگر، طراح و خوشنویس، هنرمند، کاشیکار، مقرنس‌کار، طراح درهای چوبی سنتی و گره‌چینی، آینه‌کار و... و هر یک از آن‌ها مشغول فعالیت و خدمت در واحدها و بخش‌های مختلف این آستان مبارک هستند اما حلقه وصل همه آنان یکی است؛ «کارگری برای امام رضا(ع)». 
باور کنید نمی‌دانم این اشتراک نظر، چگونه بین این حرفه‌‌ها و مشاغل گوناگون شکل گرفته است.

خبرنگار: محمدحسین مروج کاشانی