برای اینکه مردم به نماز علاقه پیدا کنند، باید بزرگان را ببینند که نماز می‌خوانند. برای اینکه اذان میان مردم رایج شود، بزرگان باید اذان بگویند. مثلاً کسی که صاحب مغازه است، شاگردش را به جای خود در مغازه بگذارد و خودش اذان بگوید.
کار خدا را به کس دیگری ندهید. در بازار باید کسی که از همه محترم‌تر است اذان بگوید، در مدرسه مدیر باید اذان بگوید، در اداره، مدیرکل باید اذان بگوید، امام جمعه باید اذان بگوید، استاندار باید اذان بگوید.  حال اگر کسی صدایی بهتر از امام جماعت داشت نیز باید اذان بگوید. ما در چیزهایی که خودمان را می‌شکنیم، اجر می‌بریم. وقتی پیشخدمت اذان بگوید، ترقی می‌کند ولی وقتی مدیرکل اذان بگوید، دیگران تعجب می‌کنند و او کمی شکسته می‌شود، اما همین شکسته شدن‌ها ما را می‌سازد و در آخرت و در بهشت دری می‌شود که انسان را از آن داخل می‌کنند. آن دری که آدم راست راست راه می‌رود و وارد بهشت می‌شود، شهادت است. گاهی انسان باید کمی خودش را بشکند. در قدیم که کوچه‌ها طاق داشتند، وقتی مردم به آن‌ها می‌رسیدند باید سرشان را خم می‌کردند و اگر یادشان می‌رفت، پیشانی آن‌ها به طاق می‌خورد! بنابراین فرد مجبور بود خودش را خم کند و بشکند تا بتواند عبور کند؛ مثل رکوع و سجود نماز که انسان را می‌شکند.  بهتر است انسان با اذان گفتن کوچک شود؛ چون این کوچک شمردن، او را بزرگ می‌کند! هر وقت دیدید با عبادتی کوچک می‌شوید، آن را به دیگری ندهید؛ چون شما را بالا می‌برد و تکبر را از وجودتان بیرون می‌کند. هر عبادتی سخت‌تر باشد، بیشتر انسان را بزرگ می‌کند. از این اذان گفتن غافل نباشید. اول ظهر که شد بروید بایستید و اذان بگویید. نه اینکه همیشه اذان رادیو را باز کنید. اذان شما یک اثر دیگری دارد. باید صدای اذانتان در دانشگاه بلند شود. از این عارتان نشود که مثلاً بگویند این هم دارد اذان می‌گوید. بروید پشت دانشکده بایستید و اول وقت، اذان بگویید. به‌خصوص یک جایی که آدم برای خدا کِنِف می‌شود ارزشش بیشتر است. جاهایی که به آدم بارک‌الله و احسنت می‌گویند، این می‌تواند آدم را جهنمی کند؛ اما جایی که به آدم فحش می‌دهند ممکن است انسان را بهشتی کند. شما اذان را فراموش نکنید. خدا رحمت کند نواب صفوی را. به فدائیان اسلام دستور داده بود وقتی اذان شد، هرجا بودید اذان بدهید. این‌ها در هر خیابانی که بودند، اول اذان ظهر که می‌شد هرکدامشان پشت یک مغازه‌ای یا هر جا بودند صدای اذانشان بلند می‌شد.