در دنیا همه میهمان خداییم... نمی‌بینی اونایی که میرن هیچ چیز نمی‌تونن ببرن؟ میهمان حق نداره چیزی ببره... میهمان فقط باید روزی بخوره و هی مرتب جمال صاحبخانه رو پیدا کنه و صاحبخانه رو نگاه کنه... از او تشکر کنه... تشکرش هم یعنی هر چه او فرمان بده... میگه بالای اتاق بنشین، چشم...  پایین اتاق بنشین، چشم! صاحبخانه عالمه، حکمت می‌دونه... می‌دونه چه چیزی برای من خوبه... خودش آفریده و می‌دونه این چی لازم داره. 
نگویمت که همه ساله مِی ‌پرستی کن /  سه ماه مِی‌ خور و نُه ماه پارسا می‌باش... تفسیر این بیت حافظ این است که سه ماه رجب و شعبان و رمضان فصول اهل محبت هستن. اولیای خدا چه چیزی برداشت کردن که وقتی به این ماه‌ها می‌رسیدن مثال بارز «واشتیاق الی قربک فی المشتاقین» بودن؟ بی‌شک به خدا اطمینان داشتن و در هر حال رضا بودن... برای اونا فرقی نمی‌کرد و همه رو به دید الهی می‌دیدن. مریضی و بی‌پولی و مرگ و غم و غصه و حتی شادی‌ها براشون نشونه است از سلطان السلاطین. چرا ما به خدا اعتماد و اتکا نمی‌کنیم در صورتی که می‌دونیم کسی ما رو اندازه اون دوست نداره و به فکر ما نیست و توکل بر غیر او خسران دنیا و عقباست؟
همه فکر می‌کنن چون گرفتارن به خدا نمی‌رسن اما واقعیت اینه که چون به خدا نمی‌رسن، گرفتارن... از هر راهی که داری میری همین الان پات رو بکوب رو ترمز! فرمونو بچرخون و بنداز تو «صراط مستقیم» تا ته‌تهش برو میرسی به خدا... گفتم: عباس آقا با این درآمدت زندگی‌ات می‌چرخه؟ گفت: خدا رو شکر... کم و بیش می‌سازیم. خدا خودش می‌رسونه... گفتم: حالا ما دیگه غریبه شدیم لو نمیدی از کجا میرسه...؟ گفت: نه... یه خرده قناعت می‌کنم گاهی اوقات هم کار دیگه‌ای جور بشه انجام میدم، خدا بزرگه نمی‌ذاره دست خالی بمونم... هر وقت کم آوردم یه جوری حل شده... خدا رزاقه، می‌رسونه... گفتم: ای بابا ما که نامحرم نیستیم، راستشو بگو دیگه! 
گفت: تو فکر کن یه تاجر یهودی توی بازار هست، هر ماه یه مقدار پول برام میاره کمک خرجم باشه. گفتم: آهان ای ناقلا دیدی گفتم... خب چرا از اول راستشو نمیگی؟ گفت: بی‌انصاف! چند بار گفتم خدا می‌رسونه باور نکردی، یک بار گفتم یه یهودی می‌رسونه باور کردی، یعنی خدا به اندازه یه یهودی پیش تو اعتبار نداره؟ هی سجده می‌کنیم ولی هنوز خوب باور نداریم که یکی اون بالا هست که حواسش به ماست. تا این شک به یقین نرسه همه خدات میشن الّا خدا... .