​​​​​​​کرونا که سرکش شد همه بسیج شدند تا افسار این میهمان ناخوانده را بکشند. از دولتی‌ها گرفته تا مردم، همه در کنار کادر درمان بودند. کادر درمان هم انصافاً هرچه در توان داشت رو کرد تا صدمات و تلفات کرونا حتی به اندازه یک نفر کمتر شود. شهدای کادر درمان، گواه آن تلاش‌های بی‌وقفه هستند. جان دادند تا مردم جان بگیرند. یادمان نرفته همین‌جا بیخ گوشمان در شهر مشهد موج‌های چندگانه کرونا یک‌باره بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها را مانند سکانس‌های دلهره‌آور فیلم‌های آخرالزمانی، زلزله و سونامی لبریز از بیمار می‌کرد! چه روزهای سختی بود. غفلت کنیم شاید بدترش از راه برسد! 

از کرونا تا امروز
برای کادر اورژانس عدالتیان بیمارستان امام رضا(ع) درک این مسئله بالاست. آن‌ها نزدیک به دو سال و نیم روزها و شب‌های زیادی با کرونا جنگیدند و بیماران کرونایی را سر و سامان دادند. آن هم در کمترین زمان و با بهترین خدمتی که می‌شد در حق بیمار روا داشت. البته بسیاری از نیروهایی که وعده جذب به آن‌ها داده شد هم در این بخش و هم در جاهای دیگر خطر را به جان خریدند تا ضمن خدمت به هموطنانشان به آینده امیدوار باشند و زمینه جذب آن‌ها فراهم شود. بگذریم که بسیاری از آن‌ها نه جذب شدند و نه شرایطی برای ادامه فعالیتشان فراهم شد تا اینکه کرونا فروکش کرد و شرایط به روزهای عادی نزدیک و نزدیک‌تر شد. وضعیت تقریباً به همان روزهای پیش از کرونا برگشت. با اینکه تا همین چند ماه گذشته بیماران کرونایی با شرایط خاص به محض ورود به بخش اورژانس عدالتیان بیمارستان امام رضا(ع) به سرعت به وضعیتشان رسیدگی می‌شد و همه چیز برنامه‌ریزی شده و در کمترین زمان ممکن سروسامان می‌یافت؛ اما اگر اکنون و به ویژه در شیفت شب سر و کار بیماری به اورژانس عدالتیان بیفتد، دست‌کم چند ساعتی زمان می‌برد تا به وضعیت این بیمار رسیدگی شود!

گمشده‌ای به نام نظم 
یکی دو شب پیش همین شرایط را به چشم دیدم و از نزدیک لمس کردم. نزدیک به 6 ساعت شاید هم بیشتر از زمانی که همراه بیماری بودم، گذشت؛ اما آن‌قدر همه چیز به هم ریخته و بی‌نظم بود که سرانجام تصمیم به رضایت شخصی گرفتم و ترخیص و برگشت بیمار به خانه!
نخستین پرسش؛ چطور مرکزی که یکی از فعال‌ترین بخش‌ها در خدمات‌رسانی به بیماران در مشهد بود اکنون به این حال و روز افتاده است؟
شاید جواب این پرسش را یکی از همراهان بیماران داده باشد که می‌گفت چون زمان کرونا همه چیز در کنترل بود و از بالا تا پایین فعالیت همه رصد می‌شد با اینکه شرایط حاد بود. 

گلایه‌های مردم
همراه یکی دیگر از بیماران، گلایه‌مند است از شلوغی بیش از حد این مرکز و اینکه مدت بسیار زیادی از ورودش به اورژانس گذشته؛ اما هنوز سردرگم بود و نمی‌دانست چه وقت قرار است به وضعیت بیمارش رسیدگی شود. او نیز به قول خودش چهار پنج ساعتی از حضورش در اورژانس عدالتیان می‌گذشت! لابه‌لای صحبت‌هایش به نکته‌ای ظریف اشاره می‌کند که جای تأمل دارد. او می‌گوید: اسم این بخش، اورژانس است و بیماری که وارد اینجا می‌شود باید اورژانسی به حال و احوالش رسیدگی شود! برای این بیمار هر لحظه ممکن است اتفاقی بیفتد و جانش را از دست بدهد مانند آن دو بیماری که همین‌جا جلو چشم ما از دنیا رفتند. پس شرایط خاص است و باید رسیدگی‌ها بهتر و واقعاً اورژانسی باشد.
گلایه‌‌ها بسیار است و هر کدام از بیماران و بیشتر همراهانشان نارضایتی دارند از اینکه بیمار زیاد است و پزشک و پرستارمتخصص به تعداد مورد نیاز نیست. نگرانی داشتند از اینکه بیمارشان مورد آزمون و خطای پزشکان جوان و کم‌تجربه حاضر در اورژانس قرار بگیرند. نکته دیگر‌اینکه طبق معمول به دلیل نبود پزشک باتجربه در بخش اورژانس، بیشتر زحمت‌ها و به ویژه پاسخ‌گویی به بیمار و همراه گلایه‌مندش از این شرایط بر دوش پرستارانی است که هنوز درگیر حقوق تضییع شده خود هستند .

خبرنگار: هاشم رسائی‌فر