مأموریت اول: مدرسه دانش‌آموزان را به یک کفایتی در یادگیری برساند. مدرسه باید شایستگی پایه را در بچه‌ها بپروراند تا این‌ها درونی و ماهر بشوند، در واقع تبدیل به یادگیرندگان مادام‌العمر بشوند. مثلاً یادگیری زبانی یکی از این‌هاست، حساب کردن، مهارت‌های تفکر و مهارت‌های فرایندی جزو این دسته است.
 مأموریت دوم: مدرسه دانش‌آموزان را در ساحت‌های 6گانه دینی، علمی، اجتماعی، اقتصادی و... به یک حد متوازن رشد برساند.
مأموریت سوم: هر کشوری به آموزش و پرورش یک مأموریت ویژه می‌دهد. در ایران مأموریت ویژه ما «هویت‌سازی» است؛ هویت ایرانی اسلامی. آموزش و پرورش از چه طریقی این کار را می‌کند؟ برخی می‌گویند تربیت کنیم و برخی می‌گویند پرورش بدهیم. پرورش درون‌زاست. علاوه بر این دانش‌آموز باید بر پایه استعداد و علاقه‌اش راهش را انتخاب کند.بنابراین آموزش و پرورش باید این فرصت‌های انتخاب را برای تمام دانش‌آموزان فراهم کند.

نقطه اول آموزش و پرورش شکوفا کردن درونی شایستگی در آدم‌هاست
بسیاری فکر می‌کنند استعداد صرفاً درون افراد است. در کنار این باید بدانیم که هیچ چیز به اندازه موفقیت، موفقیت نمی‌آفریند. یعنی یک فرد در مسیر آموزش خودش وقتی یک کار را با موفقیت به انجام می‌رساند به مراحل بعدی همان دسته کار می‌رود و با حفظ مهارت، استعداد را در خودش به وجود می‌آورد. مدرسه باید محلی برای پرورش نخبگی (نه جداسازی نخبگان) باشد. همه افراد در این مقوله قرار می‌گیرند. در اینجا کثرت موقعیت‌های یادگیری حرف اول را می‌زند. آیا در این زمینه ما نیاز داریم که خطی بکشیم و بگوییم همه باید بر اساس نیاز جامعه حرکت کنند و یا استعداد؟ نه. نقطه اول آموزش و پرورش شکوفا کردن درونی شایستگی در آدم‌هاست. اما این‌ها مربوط به آموزش و پرورش عمومی است یعنی از ابتدا تا پایان دوره اول متوسطه. از دوم متوسطه بخشی نیمه تخصصی می‌شود و مسئله تنوع انتخاب‌ها 
مطرح می‌شود. 
شاید کسی به این تشخیص برسد که باید برود سراغ کار. ممکن است فردی بگوید در این مدل و رشته من موفق نخواهم شد پس بروم در بخشی دیگر تلاشم را معطوف کنم شاید به موفقیت برسم. شاید کسی بر مبنای نیاز بازار انتخاب کند. بگوید در این رشته در بازار نیاز وجود دارد و اگر من به این رشته بروم شاید بتوانم شغل پایداری داشته باشم. مهم این است که تنوع داشته باشیم تا فرد بتواند در دوم متوسطه انتخاب کند.

استعدادیاب‌ها چگونه شناسایی می‌شوند؟
در حال حاضر طرح «شهاب» تمام دغدغه‌ها را در مقام نظر نمایندگی می‌کند و از قابلیت دفاع بالایی 
برخوردار است. 
اما در مقام عمل به دلیل محدودیت‌های جدی که این نوع کار دارد شاید نشود خیلی موفق دانست. مثلاً طول روز مدرسه‌ای باید طولانی‌تر باشد یا اینکه معلم‌ها علاوه بر کار آموزشی که انجام می‌دهند باید توانایی راهبری استعداد‌ها را هم داشته باشند و لازم باشد نقش‌های دیگری را هم بر عهده بگیرند. شاید برای اجرای کامل طرح شهاب باید شرایط را ببریم به سمتی که معلم‌ها تمام‌وقت باشند. پس باید شرایطش را مهیا کنیم.

برای تغییرات سخت به یک «تصمیم ملی» نیاز داریم
اکنون بیشتر مدرسه‌های ما به کلاس کاهش پیدا کرده است. مدرسه گروه سرود دارد، نماز دارد، کار جمعی دارد، مناسبت‌ها پررنگ است، بازی و ورزش و مسابقات مطرح است. تشکیل گروه‌های کلوپی خودجوش 
مطرح است. 
این‌ها فعالیت‌هایی است که مدرسه را از کلاس درس متمایز می‌کند؛ اگر می‌خواهیم مدرسه عوض بشود باید تن بدهیم به لوازمش، نیازها و دردسر‌هایش. برای تغییرات سخت به یک «تصمیم ملی» نیاز داریم.