​​​​​​​در قرآن کریم دو تن از پیامبران عظیم الشأن به‌عنوان اسوه معرفی شده‌اند؛ حضرت ابراهیم(ع) و پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(ص). در آیه ۲۱ سوره مبارکه احزاب در خصوص عظمت شخصیت پیامبر(ص) این چنین آمده است که «لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه لمن کان یرجو الله والیوم الاخر و ذکر الله کثیرا»؛ خداوند متعال در این آیه شریفه پیامبر اکرم(ص) را به عنوان یک الگو و «اسوه حسنه» معرفی می‌کند، اما آن‌هایی توفیق و شایستگی آن را کسب می‌کنند که پیامبر اسلام(ص) را الگو و اسوه خود قرار دهند که دارای سه ویژگی باشند: «به خداوند متعال امیدوار باشند»، «امید به روز جزا و قیامت داشته» و «بسیار اهل ذکر و یاد خداوند» باشند. تمام ابعاد وجودی رسول اکرم(ص) برای ادوار مختلف تاریخ بشریت جهت دستیابی به رستگاری و سعادت، «اسوه» است؛ خلق عظیم و بهره‌مندی آن نبی گرامی از والاترین مراتب صفات حسنه و فضیلت‌ها، سرمنشأ رقم خوردن بزرگ‌ترین تمدن تاریخ بشری، ایجاد عظیم‌ترین تحول در جامعه انسانی و تربیت بشریت شد.عظمت شخصیت و جایگاه والای رسول اکرم(ص) نباید باعث ایجاد این ذهنیت غلط در انسان شود که همنشینی با آن حضرت در بهشت الهی برای ما امکان‌پذیر نیست. خداوند متعال آن عبادت، سلوک و طاعت پیامبر اکرم(ص) را از سایر بندگان خود توقع ندارد؛ زیرا ظرفیت‌های ما محدود و استعدادها متفاوت است، خداوند از هر فردی به میزان استعداد و ظرفیتش توقع و انتظار دارد و اگر انسان از ظرفیت خود به نحو کامل و تمام استفاده کند، قطعاً می‌تواند همنشین پیغمبر(ص) در رضوان الهی باشد. قرآن کریم بشریت را به الگو قرار دادن پیامبر رحمت رسول گرامی اسلام(ص) به‌عنوان اسوه حسنه، سفارش و آن را عامل دستیابی به حسن عاقبت ذکر کرده است. 
قطعاً کسی نمی‌تواند دقیقاً همانند پیامبر اکرم(ص) عبادت و رفتار کند، اما وظیفه مسلمانان و پیروان آن حضرت این است که با پیروی از آموزه‌های ایشان و مجاهدت نفس به میزان توان برای شبیه شدن به صفات این پیامبر رحمت و تحصیل فضائل اخلاقی تلاش کنند. مسلمانان باید به تبعیت از نبی مکرم اسلام و با پیروی از این اسوه‌ حسنه، خیرخواه، بخشنده، متواضع، اهل ایستادگی در برابر دشمنان خدا و صابر باشند و جز به دنبال عمل صالح، ایفای وظیفه الهی و حرکت در مسیر اولیای دین نباشند تا ان شاءالله در رضوان الهی همنشین نبی مکرم اسلام(ص) گردند.