ما باید در زندگی خودمان یک برنامه‌ریزی برای استمرار سفر اربعین به صورت سالیانه داشته باشیم... مسئولان هم باید به این به عنوان یک جریان مستمر نگاه کنند. اگر می‌خواهند اتوبان بکشند، اگر می‌خواهند پلی بزنند... نکته دوم اینکه سفر اربعین یک موج تبلیغاتی نیست که فروکش کند. یا یک هیجان معنوی نبوده که بعداً فروکش کند. یک بیداری است. بیداری هم تقریباً محال است تبدیل به تاریکی و خاموشی شود... الان دیگر بچه‌های ما هم خبر دارند، نسل آینده کم‌کم دارد متوجه مسائل می‌شود و الان دوران کودکی را سپری می‌کند، خیلی چیزها از فلسفه زیارت اربعین و شهادت امام حسین(ع) می‌فهمند. ممکن است ما در بخش‌های دیگری از دین یک موجی از گرایش مردم را داشته باشیم، بعد فروکش کند، ولی درباره گرایش نسبت به اباعبدالله الحسین(ع) هیچ وقت تاریخ نشان نداده که گرایشی افزایش پیدا کند و بعد کاهش پیدا کند... .
برنامه‌ریزی‌های محتوایی و اجرایی برای این سفر باید خیلی بیشتر از این باشد که هست... تنوع افرادی که در پیاده‌روی اربعین شرکت می‌کنند بسیار زیاد است... سلیقه‌ها هم متفاوت است. این از عجایب اباعبدالله(ع) است که این سلایق مختلف را چگونه دور خودش جذب می‌کند! آدم آنجا می‌بیند اربعین در حصار طبقه خاصی نیست. روستایی و شهری و باسواد و بی‌سواد هیچ فرقی با هم ندارند. از نظر سیاسی هیچ تفاوتی نیست. اربعین برای بشریت است. چیزی شبیه صحرای محشر است. شما در آن مجموعه گم می‌شوی... نکته دیگر در مورد سفر اربعین این است که بعضی‌ها خیلی خوب از این سفر استفاده می‌کنند. حال معنوی خوبی دارند. لبخندشان برای دیگران رایگان است اما اشک و سوز و مناجات درونی‌شان ترک نمی‌شود. در تمام سفر در حال عبادت هستند. 
نکته بعدی بالا رفتن سطح تعامل بین ایرانی‌ها و عراقی‌هاست. این خیلی اهمیت دارد. نزد پروردگار خیلی ارزش دارد. این دو گروه که یک گروه می‌شوند، مثل قطرات آب که به هم جذب می‌شوند این دو گروه به هم بیشتر پیوند می‌خورند. آخرین نکته هم اینکه آن‌هایی که به صورت هیئتی سفر می‌کنند استفاده بیشتری می‌کنند... هیئت‌ها سفر اربعین را جزو یکی از برنامه‌هایشان قرار بدهند. این جمع بودن خیلی کارها را تسهیل می‌کند... .