«ادعونی استجب لکم». من را بخوانید تا شما را اجابت کنم. این جلوه‌ای از مهربانی خداوند است. اگر این درست باشد من با یک شب قدر از اولیاءالله می‌شوم. قطعاً همین طور است. اما گاهی این الطاف الهی را وسط راه می‌گذاریم و می‌رویم. خدا می‌گوید این همه را به تو عطا کردم.
ما خودمان بی‌ایمان هستیم وگرنه او از مهربانی برای ما کم نمی‌گذارد. خدا را خوب به مردم معرفی کن. 
الهی العفو بگو به خاطر اینکه پس از بخشش گناه توسط خدا، بنده شرمنده‌اش می‌شود. به خاطر شرمندگی، الهی العفو بگویید. بگو ببخشید ولی من گناه کردم. امام سجاد(ع) در صحیفه این گونه صدا می‌زند که خدایا! وقتی من را بخشیدی من بعد از آن چه کنم؟
معلوم نیست چه کسی را عبادت کردی که از او لذت نبردی؟ هم آبروی دین را برای بقیه می‌بری هم چیزی گیرت نمی‌آید!
این چه خدایی است که تو حسش نمی‌کنی؟ یعنی خدای تو این قدر کم‌اثرتر از رفاقت است؟ این نوع خداپرستی را جمعش کن!
امام رضا(ع) فرمود: «من ذکر الله و لم یشتق الی لقائه فقد استهزی بنفسه» کسی که به عبادت خدا بپردازد و مشتاق عبادت خدا نشود خودش را مسخره کرده است.
«القلب حرم الله» در این حریم نباید کسی را غیر از خدا قرار داد و اگر این قلب را ما بتوانیم تسخیر و به اعماقش راه پیدا کنیم، هر ارتباط عمیق قلبی موجب اشک می‌شود. چرا گریه را ملاک قرار می‌دهند؟ برای اینکه گریه علامت یک ارتباط عمیق قلبی است.
رفقا! هر کسی صادقانه نیت داشته باشد، خدا منتظر عملش نمی‌شود. خدا منتظر امتحانش نمی‌شود. تو صادقانه بگو خدایا تو را می‌خواهم. منتظر نمی‌شود ببیند فردا چه می‌کنی. خدا می‌گوید تو به من راست بگو، من همه زیبایی‌های عالم را در قلبت قرار می‌دهم.
ما باید حالات درونی خودمان را مراقبت بکنیم. حالات ما نباید منفی باشد. اگر نسبت به آینده حالمان بد باشد، یکی ‌از عوارضش این است که ما مأیوس می‌شویم. خیلی وقت‌ها گناه در اثر همین مأیوس بودن رخ می‌دهد. خیلی وقت‌ها گناه در اثر همین روحیه بد داشتن رخ می‌دهد. همان ابتدای دعای کمیل می‌خوانیم: «اللهم اغفرلی کل ذنب اذنبته و کل خطیئه اخطأتها»، پس از اینکه چند گونه استغفار می‌شود، در یک جمع‌بندی به خدا می‌گوییم: «خدایا همۀ گناهان ما را ببخش».