در قرآن، آیات متعددی وجود دارد که به مسئله نماز شب سفارش می‌کند. شاید لطیف‌ترین مطلب، این آیه شریف باشد که بسیار زیبا فرموده است: «وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَهً لَّكَ عَسَی أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا» و پاسی از شب را [از خواب برخيز و] قرآن [و نماز] بخوان! در حالی كه [عبادتی] افزون برای توست. اميد است پروردگارت تو را به مقامی ستوده برانگيزد! در آیه دیگری در مورد برخی مؤمنان می‌فرماید: «تَتَجَافَی جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ينْفِقُونَ» پهلوهايشان از بسترها دور می‏شود [و به پا می‏خيزند و رو به درگاه خدا می‌آورند] و پروردگار خود را با بيم و اميد می‏خوانند و از آنچه به آنان روزی داده‏ايم، انفاق می‏كنند. در ادامه این آیه، در مورد نتیجه و اثر سحرخیزی تعبیری دارد که شاید این تعبیر با این حد از محتوا، برای هیچ عملی وجود نداشته باشد. آنجا که می‌فرماید:«فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِی لَهُمْ مِنْ قُرَّهِ أَعْينٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يعْمَلُونَ»، هیچ كس نمی‏داند چه پاداش‌های مهمی كه مایه روشنی چشم‌هاست برای آن‌ها نهفته شده است. این پاداش كارهایی است كه انجام می‏دادند. همچنین در سوره مبارک مزمل می‌فرماید: «إِنَّ نَاشِئَهَ اللَّيلِ هِی أَشَدُّ وَطْئًا وَ أَقْوَمُ قِيلًا». در حقیقت عبادت شب، گامی سخت‌تر و گفتاری پایدارتر است. بی‌دلیل نیست که حضرت حق تعالی می‌فرماید: «نَجَّيْناهُمْ بِسَحَر» آن‌ها را در موقع سحر، نجات دادیم. شب، خیلی بركات دارد. انسان موجودی ناشناخته است. حركت انسان باید از خودش آغاز شود و همه عوالم را تحت تأثیر بگذارد. ولی نقطه شروع، در وجود خود آدمی است و شب برای بیرون آمدن از تشتت و وابستگی‏ها، خیلی آرام‏تر و مناسب‌تر است. در روز؛ نفوس، تعلقات، كار، خستگی‏ها، اشتغال قوه خیال به ابعاد و زوایای مختلف، تحریک قوای غضبی، همه هست؛ اما شب، جای آرامش است. باید از شب بهره برد و شروع را در شب قرار داد. طول روز، پرتنش و پر از اشتغال است. نفوس بیدارند، فتنه‏ها بیدارند، همه‌جا شلوغ است، اشتغالات نفسانی زیاد است؛ نقشه‏ها و سیاست‏های بی‏رحمانه زیاد است؛ ولی شب این‌طور نیست و خیلی می‏شود از آن بهره برد. زلال و خلاصه شب، در سحر است. سحر، زمان و فصل نجات است. سحر، مایه خیر و برکت است. نگذاریم از دستمان برود؛ حتی به حداقل‌هایش. اگر یک ساعت می‌شود، خدا بدهد برکت؛ اگر نشد، نیم ساعت؛ نشد، 20 دقیقه. كسی كه می‏خواهد یک حركتی به سمت خدای متعال شروع كند، بدون سحر و بیداری شب نمی‏شود، بدون انس با قرآن نمی‏شود.