​​​​​​​خانه سالمندان، مرکز مراقبت از بیماران روانی، خانه مراقبت از مبتلایان به آلزایمر و... همه و همه از پدیده‌های تقریباً جدید زندگی امروزی هستند. این مراکز اگرچه به نیاز امروزه جوامع تبدیل شده‌اند، اما همیشه و به شکلی مورد انتقاد هم هستند که خدماتشان کمکی به درمان بیماران نمی‌کند و یا هیچ سالمندی، خانه سالمندان را خانه خودش نمی‌داند. «فرارو» به نقل از دیلی تلگراف در همین مورد مطلبی را منتشر کرده که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید.
در دنیای مراقبت از آلزایمر کلماتی مانند عادی بودن، خودمختاری و آزادی می‌توانند مفاهیمی بیگانه به نظر برسند. با وجود این، آن مفاهیم ارکان زندگی در روستای «لاند» هستند. این روستا که امروزه آرمان‌شهری برای آلزایمر و آلزایمری‌ها به حساب می‌آید، زاییده فکر یکی از معاونان سابق «هانری امانوئلی» در دپارتمان لندز بود که در مورد روستا‌های پیشگام آلزایمر در هلند مطالعاتی را انجام داده بود. ایده این بود که نوع جدیدی از خانه مراقبت ایجاد شود جایی که ساکنان آن (حتی کسانی که آلزایمر پیشرفته دارند) بتوانند تا حد امکان به صورت مستقل در مجتمعی امن زندگی کنند. آنان به جای گذراندن روز‌های خود در اتاق در بسته یا نشستن روی صندلی راحتی مقابل تلویزیون می‌توانستند آزادانه در محوطه قدم بزنند، به کتابخانه یا مغازه بروند و با همسایه‌شان یک فنجان قهوه بنوشند. 
امروزه ساکنان این دهکده مراقبتی تمام این کار‌ها را در حالی انجام می‌دهند که مراقبان متخصص، داوطلبان و کادر پزشکی در پس‌زمینه حضور داشته و به آرامی کار حمایت و راهنمایی افراد را انجام می‌دهند، حتی کنار بیماران می‌نشینند و با آن‌ها روزنامه می‌خوانند و در صورت نیاز به کمک وارد عمل می‌شوند. 
برخلاف محیط‌های پزشکی آنجا محیطی مبتنی بر سلسله مراتب نیست. در آنجا هیچ کس به وضوح مسئول نیست و پزشکان روپوش سفید نمی‌پوشند و هیچ کس لباس یا برچسبی با هیچ گونه عنوانی روی آن ندارد. هر چیزی هم که می‌تواند کمک کند اینجا شبیه بیمارستان باشد حذف شده است.
سال ۲۰۲۰ وقتی در‌های دهکده لاند به روی ۱۲۰ نفر از ساکنان که همگی مبتلا به سطوح مختلف بیماری آلزایمر بودند باز شد، پروژه به قدری موفقیت‌آمیز بود که سیل درخواست‌ها از کشورهای دیگر برای اقامت بیمارشان در «لاند» به فرانسه رسید.