این، نخستین تماس سیاسی بین دمشق و آنکارا از آغاز بحران سوریه است. به گزارش اسپوتنیک، این نشست در قالب «اجلاس آستانه» به عنوان مکانیسم عملیاتی برای حل اختلافات بین سوریه و ترکیه برگزار می‌شود. اختلافات بین دمشق و آنکارا زمانی بالا گرفت که اردوغان رسماً از مخالفان مسلح بشار اسد حمایت کرد. شورش‌های مسلحانه در سوریه یازده سال پیش با حمایت مستقیم ترکیه، برخی کشورهای عربی، اسرائیل و آمریکا آغاز شد و هدف اصلی آن سرنگون کردن بشار اسد بود. در این بین بسیاری از شهرهای سوریه ویران و حداقل ۱۱میلیون سوری آواره شده‌اند.
به گفته حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه ایران نشست آستانه این بار در قالب چندین نشست خُردتر از ۱۴تا ۲۰ فروردین سال جاری برگزار خواهد شد. نخستین نشست آستانه در سال 2017 در آستانه برگزار شد. هیئت دولت سوریه، اپوزیسیون سوریه، نمایندگان فدراسیون روسیه، ترکیه و ایران و همچنین سازمان ملل در دور اول شرکت داشتند. تاکنون ۱۹دور مذاکره انجام شده و نشست کنونی بیستمین نشست محسوب می‌شود.به نوشته روزنامه سوری الوطن «ایمن سوسان» ریاست هیئت سوری را در مسکو برعهده دارد. سوسان که از روز یکشنبه وارد مسکو شده، فاش کرده این هیئت در نشست یاد شده به طور خاص روی پایان دادن به حضور نظامی ترکیه در خاک سوریه و مبارزه با تروریسم و دخالت نکردن در امور داخلی این کشور تمرکز خواهد کرد. 

رژیم صهیونیستی، بازنده اصلی توافق
به‌گزارش قدس، اگرچه اختلافات بین بشار اسد و اردوغان سابقه‌ای دیرینه دارد و سطح حضور کشورها در نشست مسکو هم در سطح معاونان وزیر است، اما حالا پس از یازده سال آنکارا به‌خوبی فهمیده حداقل در منطقه‌ای که ایران حضور دارد، نمی‌توان نظام سیاسی یک کشور مستقل را با استفاده از زور و قوای نظامی ساقط کرد. مقاومت مردم سوریه در طول یک دهه گذشته بیش از هرچیز این رؤیای اردوغان را نقش بر آب کرد. باوجود این، اختلافات بین دمشق و آنکارا، بیش از هرجایی به‌نفع رژیم صهیونیستی است. تلاش ایران و روسیه برای آشتی میان آنکارا و دمشق از آنجا مهم است که با این اتفاق خیال نظام مستقر در دمشق و متحدانش از جانب شمال آسوده شده و می‌توانند با فراغ بال برای مقابله با حملات اسرائیل آماده شوند. با همین نگاه قطعاً هرگونه سازش بین کشورهای منطقه با مخالفت جدی رژیم صهیونیستی همراه خواهد بود. به‌همین دلیل ممکن است در آینده نزدیک تل‌آویو به صورت انفرادی یا از طریق آمریکا فشارهایی را به آنکارا برای عقب‌نشینی از نتایج احتمالی نشست مسکو وارد کند.
از طرفی جمهوری اسلامی ایران باید ضمن ترغیب آنکارا و دمشق برای توافق، دیپلماسی عمومی خود را هم در مناطق تحت تسلط معارضان مسلح سوری فعال کرده و آن‌ها را متوجه خطر بزرگ‌تر در جنوب یعنی رژیم صهیونیستی کند. 
همچنین دمشق باید تضمین دهد به‌سمت ایجاد نظام بازتر سیاسی حرکت کند تا گروه‌های مخالف و اپوزیسیون بتوانند نقش بیشتری در ایجاد دولت بازی کنند. این تاکتیک‌های سه‌گانه چنانچه با موفقیت اجرا شود، گامی مهم در جهت حذف زودتر رژیم اسرائیل از منطقه به‌حساب خواهد آمد.