سیر زندگی الهی و ملکوتی حضرت زهرا(س) سرتاسرش در سه حقیقت خلاصه می‌شود. در ارتباط با این سه حقیقت هر چه درباره وجود عرشی ایشان عرضه می‌دارند، متکی به آیات و روایات است. البته به فرمایش روایت‌های اهل بیت(ع) درک کیفیت زندگی حضرت برای ما انسان‌ها غیرممکن، برای اولیای الهی مشکل ولی برای پیامبران و اهل بیت(ع) کاملاً روشن و معلوم است.
همان طور که لیلة‌القدر حقیقت و کیفیتش مجهول است حقیقت صدیقه کبری(س) نیز برای انسان‌ها یک امر مجهول است. البته اندکی از این حقیقت تنها برای اولیای خاص الهی روشن و برای پیامبران و اهل بیت(ع) این حقیقت کاملاً روشن است... عرفان، عبودیت و عبادت سه حقیقت وجودی حضرت زهرا(س) محسوب می‌شود... البته عرفان این نیست که امروزه در بین مردم معروف است ... کسی که صاحب عرفان باشد هرگز نمی‌آید خودش را عارف معرفی کند. حقیقت این است که پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) به خاطر اعتقادات مردم جرئت بیان شخصیت حضرت زهرا(س) را نداشتند... می‌ترسیدند مبادا افراد کم‌ظرفیت به انحراف کشیده شوند... حتی پیامبر اکرم(ص) درباره حضرت زهرا(س) نیز با توجه به اندازه ظرفیت وجودی مردم بیانات بسیار کوتاه، کم و گذرا بیان می‌کردند... دقت کنیم در قرآن از برخی بانوان به عنوان نمونه و الگو یاد شده است... مثلاً وجود مقدس حضرت آسیه(س) ... چطور یک زن در قصر فرعون چنین به سوی ملکوت الهی پرواز می‌کند که الگوی زنان می‌شود؟ بانوی دیگری که در قرآن از ایشان یاد می‌شود حضرت مریم(س) است؛ ایشان در سن ۱۵سالگی صدای ملائکه را می‌شنید... دیگر بانوی گرانقدر حضرت خدیجه(س) هستند که پیامبر اکرم(ص) فرمودند ایشان در دنیا و آخرت همسر من هستند. با وجود این حضرت زهرا(س) مقامشان از همه این بانوان بالاتر و سنگین‌تر است... مقام حضرت زهرا(س) هم‌وزن با مقام امام علی(ع) است و درک این مسئله برای ما انسان‌ها بسیار سخت و سنگین است. تقاضای درک و فهم مقام و عرفان حضرت زهرا(س) بالاترین گدایی از محضر پروردگار است. حضرت زهرا(س) که هم‌کفو حضرت علی(ع) بود حتی یک مرتبه بدون اینکه با چشم قلب خداوند را مشاهده کند یک رکعت نماز نخواندند؛ این همان عرفان شهودی است. شایستگی ایشان در حدی بود که پروردگار برای شناساندن و معرفی خودش در وجود حضرت تجلی می‌کند... ایمان حضرت زهرا(س) مانند ایمان ما نیست که برخاسته از علم و عقل باشد هر چند که این باور نیز درست است اما عرفان حضرت سراسر شهودی است. پروردگار ظرفیتی را در وجود صدیقه طاهره(س) مشاهده می‌کند که با کل صفاتش در قلب ایشان تجلی پیدا می‌کند.