بدیهى است آنچه در بررسى و شناخت یك فكر، اصل و آغاز كار است، معقول‌ بودن و خردپسند بودن آن است. به این معنا كه عقل، امكان آن را بپذیرد و نتواند آن را به ‌طور جزم انكار كند و قبول امكان آن را غیرعقلایى بداند. در تمام مسائل علمى و غیرعلمى این قانون جریان دارد كه اول باید امكان آن پذیرفته شود و احتمال واقعیت ‌داشتن یا واقعیت ‌یافتن آن در نظر عقل مردود نباشد.
مثلاً اگر بخواهیم وقوع «اجتماع نقیضین» و «اجتماع ضدّین» یا «ارتفاع نقیضین» یا «مقدم‌ بودن وجود چیزى را بر خودش» بررسى كنیم، باید نخست امكان این مسائل را بپذیریم و الّا اگر امكان آن را معقول نشناسیم، سخن از وقوع یا عدم آن به میان آوردن غلط و سفاهت است و بالاخره بر این اساس است كه فرضیه‌هاى علمى مختلف در چگونگى پیدایش جهان، پیدایش زمین، پیدایش حیات، پایان جهان، تحولات كیهانى و صدها مسئله دیگر قابل بحث و بررسى معقول مى‌شود و پس از اینكه این اصل در هر مسئله‌اى جارى شد و عقل امكان آن را قبول كرد و احتمال آن را رد نکرد، اثبات آن اگرچه وقوعش از راه وحى و اخبار انبیا(ع) محسوس نباشد؛ بلكه خبر اشخاص موثق و افرادى كه داعى به دروغ ‌گفتن ندارند، عقلایى و صحیح است. لذا به نقل دیگران، به وجود بسیارى از موجودات كوچك و بزرگ و حوادث جوّى و گذشته و آینده اكتفا مى‌شود. و به اخبار انبیا(ع) از وجود ملائكه و عالم غیب و بهشت و جهنم و امور دیگر اعتماد و اطمینان و یقین حاصل مى‌شود و این روش كاملاً عقلایى و منطقى است و تخلف از آن، خلاف عقل است. اصالت عقیده به مهدویت از این جهت محتاج به هیچ بیانى نیست؛ زیرا هر عاقلى امكان آن را تصدیق مى‌كند و هیچ خردمندى آن را رد نمی‌کند و اظهار شک و تردید را در آن جایز نمى‌داند. هر چه بیندیشیم و هر اندیشمندى آنچه بیندیشد، نمى‌تواند در اصالت مهدویت از این جهت ایرادى بگیرد یا حرفى بزند. همیشه این اصالت براى مسئله مهدویت و ظهور مصلح آخرالزمان در بین ملل و امم و مسلمین و حتى آنان‌ كه به آن معتقد نیستند، مسلم و ثابت بوده است و حتى در بسیارى از عقاید دینى دیگر، امكان آن اگر به ذهن نزدیك‌تر نباشد، دورتر نیست و لذا از قرن دوم به بعد كه بعضى مجادلات و بحث‌ها در بین مسلمانان رواج گرفت و پیرامون بسیارى از مسائل اسلامى سخن گفته و رد و قبول داشتند، این موضوع اصلاً مورد شبهه و ایرادى قرار نگرفت؛ چون به ‌هیچ ‌وجه شبهه یا آنچه شبیه شبهه باشد، در آن راه ندارد. پس اصالت مهدویت از این جهت صددرصد معتبر، عُقلایى و منطقى است و بیش از این نیاز به توضیح ندارد.