فکر می‌کردم چه چیزی به عنوان یادگاری به دوستان تقدیم کنم که اگر دلشان خواست، عمل کنند و خیرش را ببینند؛ خدای متعال دو چیز را به ذهنم آورد. اینکه عرض می‌کنم، سندش عملکرد سیدبن‌طاووس است. انسانی که ادعا می‌کند شیعه هستم، وقتی اسم یکی از اولیای خدا و موالیانش و ائمه طاهرین(ع)، در یک جمعی برده شود یا در یک نوشته‌ای ببیند، هرچند آرام، (باید) ادای احترام کند.
مثلاً اگر اسم مبارک رسول اکرم(ص) است، صلوات بفرستد یا آرام بگوید صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم. وقتی اذان می‌گویند و شهادتین به گوشش خورد، کوتاهی نکند، ادای احترام به این اندازه. یواش هم بگوید. اگر اسم یکی از امامان معصومین(ع) را شنید یا دید در جایی نوشته‌اند، ادای احترام کند، بگوید صلوات‌الله‌علیه. من قول می‌دهم -شما این را یادداشت کنید- اگر به این کار مداومت کردید و نورانیت پیدا نکردید و رابطه قلبتان و این چهارده معصوم و اهل بیت(ع) قوی‌تر نشد و از این ارتباط لذت بیشتر نبردید، مرتضی تهرانی را لعن کنید. نکته بعد این است برای اینکه زمینه قلب شما برای این حفظ حرمت و احترام گذاشتن آمادگی پیدا کند، کم‌تفاوت یا بی‌تفاوت نباشید، دشمنان آن‌ها را ولو سرّی، لعن کنید. بهترین لعن، لعن زیارت عاشوراست. از یکی بگیرید تا هر قدر حالش و وقتش را دارید لعن کنید. دائم روح پاکیزه می‌شود. دائم زمینه برای دریافت حقایق از کانال معصوم بهتر می‌شود و این کار یک ریال هم خرج ندارد.
(در این صورت مشاهده می‌کنید) چه آثاری از این دو کار می‌بینید. یکی احترام گذاشتن به اولیای خدا(ص)، در مورد خصائص سیدبن‌طاووس نوشته‌اند غیر از این دو کاری که می‌کرده، دربرابر حق‌تعالی -جل‌شأنه- این‌طوری بوده است. اگر کسی آن طرف نشسته بود و برای دوستش صحبت می‌کرد و می‌گفت: «خدا خیلی به ما رحم کرد»، سیدبن‌طاووس آرام می‌گفت جل‌جلاله. از زمان بلوغ سیدبن‌طاووس دقیقه‌ای در عمرش نگذشته اسم حق‌تعالی -جل‌شأنه- را دیده باشد و یا در جایی شنیده باشد، مگر اینکه با همین دو کلمه احترام کرده است: جل‌جلاله و تعالی‌شأنه. نه دربرابر اسم مبارک حق‌تعالی بی‌تفاوت بوده و با سایر اسامی، یکی می‌کرده نه دربرابر اسامی انبیا و اولیا سلام‌الله‌علیهم‌اجمعین.
این هم داخل پرانتز یک یادگاری باشد. اگر خاصیتش را دیدید، بگویید: خدایا، مرتضی را با محمد و آل‌محمد(ع) محشور کن. اسراری وجود دارد که از آن‌ها دور هستیم.