یکی از روزهای آفتابی آذرماه است و خادمان آستان قدس رضوی با ذکر بلند صلوات به طرف ون‌های سفیدرنگ حرکت می‌کنند. سالمندان مشهدی با همراهی خادمان، یکی یکی از ون‌ها پیاده شده و بر صندلی‌های چرخدار می‌نشینند. اعضای کاروان از خادم تا زائر، ابتدا صلوات خاصه امام رضا(ع) را همراه با مداح حرم مطهر زمزمه می‌کنند. سپس همان ‌طور که نوای مداحی ادامه می‌یابد: «ای ضامن آهو همه بود و نبودم/ قربان تو و لطف و عطای تو وجودم...» با تکرار عبارت «یا ضامن آهو» به طرف صحن جمهوری به راه می‌افتند.
 
امروز طلبیده شدم 
کاروان در گوشه صحن جمهوری اسلامی در صفوف منظم ایستاده است و مداحی ادامه دارد. خادمان هم به تدریج زائران را تا پشت پنجره فولاد برای زیارت می‌برند و برمی‌گردانند. بیشتر اعضای کاروان امروز مادران و مادربزرگ‌های دوست‌داشتنی هستند. تعدادی از آنان تسبیح به دست در حال ذکر صلوات هستند و یکی دو نفر هم کتاب دعا در دست، زیارت‌نامه می‌خوانند. 
با بانو خیامی، یکی از مادربزرگ‌های کاروان سر صحبت را باز می‌کنم. او می‌گوید: امروز طلبیده شدم تا برای همه مردم کشورم سلامتی و آرامش از آقایمان بخواهم. از او می‌پرسم چه دعایی برای بانیان این طرح دارید؟ پاسخ می‌دهد: اجر خادمان با امام هشتم(ع) است. خدا عاقبت به خیرشان کند.
همچنین از بانو ذبیحی اهل محله کوثر جنوبی، حال دلش را در آستان حضرت رضا(ع) جویا می‌شویم. او می‌گوید: خوشحالم... خیلی التماس دعا دارم و بغضش می‌ترکد... .
در ادامه سراغ پدربزرگ‌های کاروان می‌رویم که با چهره‌هایی تکیده یا دستانی لرزان که نشان از یک عمر تلاش و کار دارد، روی صندلی‌های چرخدار دو ردیف جلویی کاروان نشسته‌اند. جهانی از جمله این زائران است که به گفته خودش ۳۰ سال شاطر یکی از نانوایی‌های اطراف حرم مطهر بوده است. از او می‌خواهم برایمان از حال و هوای زیارت امروزش بگوید، اما او هنوز نخستین کلمه‌اش را تمام نکرده است که حالش دگرگون می‌شود. سپس در همان حال منقلب دستانش را بلند کرده و دعا می‌کند: الهی به حق آقا علی بن موسی الرضا(ع) همه بیماران شفا پیدا کنند. 

درددل با امام رضا(ع) 
همچنین با دو نفر از خادمانی که امروز توفیق همراهی این کاروان نصیبشان شده است، همکلام می‌شوم. محمدعلی بلیانی از خادمان بخش کفشداری حرم مطهر رضوی است که حدود ۲۸ سال سابقه خدمت افتخاری در این آستان مقدس را دارد. می‌گوید: بی‌گمان نوکری زائران حضرت رضا(ع) در هر بخشی از حرم مطهر حال و هوای خاص خودش را دارد. همراهی با کاروان زائران سالمند و معلول به خصوص زائران زیارت اولی، حسی وصف‌نشدنی دارد، از یک طرف، حال غریب این زائران به ما هم‌ منتقل و در ذهنمان ماندگار می‌شود و از طرف دیگر، انگار پدر و پدربزرگ و مادر و مادربزرگ خودمان را برای زیارت همراهی می‌کنیم. 
مسعود ابراهیمی‌نیا از خادمیاران شهرستانی بخش صندلی چرخدار حرم مطهر است. او می‌گوید: از سال ۱۳۹۶ افتخار خادمیاری رضوی در استان همدان را دارم و اکنون سه روز است برای خدمت به زائران به مشهد مشرف شده‌ام. 
ابراهیمی‌نیا می‌افزاید: اگرچه اعتقاد ما خادمیاران این است که حتی اگر در استان خودمان هم زیر پرچم بارگاه نورانی رضوی خدمت کنیم، انگار در حرم مطهر خدمت کرده‌ایم، اما با این وجود اینجا که می‌آییم حس می‌کنم خدمتمان مضاعف و به قولی نور علی نور است. لحظات خدمت در کاروان زائران سالمند هم یکی از بهترین لحظات عمرم است. این زائران از زمان حرکت کاروان، حال درونی خاصی دارند که روی ما هم اثر می‌گذارد. 
او تصریح می‌کند: در این لحظات معنوی، من هم با امام رضا(ع) درددل می‌کنم و می‌گویم آقاجانم ممنونم که من را پذیرفتید. امیدوارم اسمم خط نخورد و تا روزی که زنده هستم، خدمتگزار این حرم مقدس باشم.
 
وداع گروهی زائران

اعضای کاروان «یا معین الضعفا» پس از قرائت زیارت امین‌الله و دعای فرج و زیارت پشت پنجره فولاد صحن جمهوری، «رضا جانم رضا» می‌گویند و به تدریج از این صحن خارج شده و مقابل صحن انقلاب در صفوف منظم می‌ایستند. ساعت بزرگ حرم مطهر حدود ساعت 10 صبح را نشان می‌دهد. آخرین نگاه‌های زائران به گنبد و گلدسته‌های طلایی دوخته می‌شود تا با غریب‌الغربا(ع) وداع کنند و به تدریج دوباره سوار ون‌ها شوند و چه حال غریبی دارند زائران کاروان در این لحظات پایانی زیارت. انگار همگی با خود می‌گویند، آیا دوباره افتخار چنین زیارتی نصیبمان می‌شود؟