امام‌زین‌العابدین(ع) از پدر بزرگوارش امام‌حسین(ع) و از پیغمبراکرم(ص) نقل می‌کند که حضرت می‌فرماید: «کان یقول»؛ در مورد این تعبیر مکرر گفته‌ام معنایش این است که نه یک بار یا دو بار و سه بار بلکه مکرر فرموده‌اند. «لَا تَحِلُّ لِعَيْنٍ مُؤْمِنَهًٍْ تَرَى الله يُعْصَى‏ فَتَطْرِفَ‏ حَتَّى‏ يُغَيِّرَهُ»؛ حلال نیست برای چشم مؤمن که ببیند خدا معصیت می‌شود و پیله‌های چشمش را روی هم بگذارد بلکه پیله چشمش را روی هم نگذاشته، باید جلو منکر را بگیرد؛ یعنی یک چشم به هم زدن هم مجاز نیست.
[حالا یک نکته دیگر هم بگویم] آیا دین اسلام یا به تعبیری نظام ارزشی اسلام، فردگرا یا جامعه‌گراست؟ ما بدست آوردیم- البته اینجا جای بحثش نیست و خودش بحثی مستقل است- اسلام روی جامعه‌گرایی، در بُعد مادی و معنوی تکیه دارد. در اسلام، فردگرایی به این صورت مطرح نیست و در هر دو بُعد مادی و معنوی جامعه‌گراست؛  اگر احکام اسلام را بررسی کنید، چه در مسائل زندگی معیشتی و چه معنوی، این مسئله را مشاهده می‌کنید؛ بنابراین تعبیراتی مانند «کلاه خود را بچسب» یا «به دیگران چکار داری؟» یا «به تو مربوط نیست» قابل قبول نیست. حال به این مسئله رسیدگی کنیم در جامعه‌ای که معتقد به اسلام هستند و این نظام ارزشی را پذیرفته‌اند و می‌گویند ما مسلمانیم، خدا و قرآن و احکام الهی را پذیرفته‌اند، باید مجوزی برای این دخالت برایشان بیاید؛ در حقیقت، گفته می‌شود اصلاً دخالت کردن درست نیست، مگر اینکه مجوزی وجود داشته باشد. مجوز توسط چه‌کسی صادر می‌شود؟ توسط کسی که خالق و مالک من و تو است. خوب دقت کنید! اگر بخواهی عبای من را بگیری، می‌گویم فضولی نکن. من مالکش هستم، با اینکه این مالکیت، مالکیت اعتباری است. اما با اجازه خودم؟ اشکال ندارد؟ من و تو مملوک خدا هستیم و این اعتقاد زیربنای تفکرات ماست؛ بنابراین عقل می‌گوید ما نباید دخالت کنیم اما او که مالک من و تو است، به من گفته این مملوکِ من را زیر نظر بگیر. یک مثال ساده می‌زنم: شما یک کودک داری که بر او ولایت داری، به من می‌گویی کارهای کودک مرا زیر نظر بگیر و مواظب باش از پله نیفتد و دست و پایش نشکند. او بر کودک خود ولایت داشته و سرپرستش بوده ما هم می‌گوییم: چشم.