بزرگی فرمود امام زمان(عج) در دهه اول در کربلا خیمه‌ای به پا می‌کنند و خودشان در آن به روضه‌خوانی و سخنرانی می‌پردازند؛ گویا این فرد موفق شده بود در این مجلس حضور داشته باشد. کسی که چشم پاک و با بصیرت داشته باشد می‌تواند در کربلای معلی در خیمه حضرت حاضر شده و به عزاداری بپردازد. البته درست است که ما از این توفیق بی‌بهره هستیم اما می‌توانیم با حضرت همراه باشیم. انسان اگر بخواهد تنها به اندازه یک قدم از این دهه بهره ببرد آن است که مراقب چشم خود باشد و سعی کند حتی با موارد گناه برخورد نکند تا بتواند از گریه و عزاداری بر امام حسین(ع) بهره ببرد.
پیامبر اکرم(ص) فرمودند: من از شما مزد رسالت نمی‌خواهم خواسته‌ام مودت ذی‌القربی است. حضرت، ذی‌القربی را در روز مباهله به همگان معرفی کردند. مباهله همتای غدیر بوده و بسیار مهم است. در روز مباهله پیامبر(ص) جلو و امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) و حسنین (ع) پشت سر حضرت حرکت می‌کردند. مقصود از مودت و دوستی در عمل است، برای مثال کسانی که در عزاداری امام حسین(ع) لباس مشکی به تن می‌کنند بیانگر عملی مودت است که نشان از دوستی عملی دارد.
طبق صریح روایت‌ها؛ هر کس این مودت را در عمل کسب کند ما به خوبی او می‌افزاییم. هیچ اشکی نزد خداوند متعال محبوب‌تر از چشمی نیست که برای امام حسین(ع) اشک بریزد. این اشک در اصل پیونددهنده انسان با عزاداری حضرت زهرا(س) در عالم عرش است. هیچ انسانی وارد قیامت نمی‌شود مگر آنکه چشمش گریان باشد و طبق صریح روایت‌ها؛ تنها کسانی خوشحال و شادمان وارد قیامت می‌شوند که در عالم دنیا برای جد ما گریه کرده باشند. گریه‌کنان امام حسین(ع) در قیامت چشمانی روشن و شاد دارند و مدام فرشتگان بر آنان وارد می‌شوند و جایگاه بهشتی‌شان را بشارت می‌دهند.
انسان اگر برای امام حسین(ع) گریه کرد باید از این اشک و عزاداری مراقبت کند مبادا با عملی ناپسند آن را از بین ببرد. اشک بر امام حسین(ع) ذخیره آخرت است. یک قطره اشک بر امام حسین(ع) آتش جهنم را خاموش می‌کند. پس از مرگ همه لحظات سختی و دشواری است اما عزاداران حسینی گرفتار این سختی نمی‌شوند بنابراین عزادار واقعی امام حسین(ع) کاری نمی‌کند که عمل صالحش نابود شود؛ چرا که می‌داند برای نجات قطعی خود از وحشت مرگ تا هنگام ورود به بهشت نیازمند اشک بر امام حسین(ع) است.