در نخستین نشست از این مجموعه که به ترتیب «با عقل در عاشورا»، «عاشورا، پایان تأویل» و «حسین(ع) از مستضعفان می‌گوید» نام دارند، رحیم‌پور ازغدی تلاش می‌کند به این پرسش پاسخ دهد که چه شد 50 سال پس از رحلت رسول خدا معادله قوا در جامعه و حکومت 180درجه تغییر کرد، همه چیز معکوس شد و معروف به جای منکر نشست؟ او در پاسخ مفصل به این پرسش از این فرایند به «تغییر طعم اسلام» تعبیر می‌کند و می‌گوید: «در سال 61هجرى همه چیز به ظاهر درست و طبیعى بود و تـوده مـردم و افکار عمومى، اوضاع را چندان غیرطبیعى نمى‌دیدند. همه چیز در دستگاه‌هاى تبلیغاتى توجیـه شده بود. 
در سال 61هجرى هم مثل قبل بر مأذنه‌ها شعار توحید می‌دادند و مردم رو به قبله نماز می‌گزاردند؛ اما طعم اسلام تغییر کرده بود. شهر، شهر اسلام بـود و نبـود. مـردم مسلمان بودند و نبودند. حکومت دینى بود و نبود. «بود» به این معنا که در مجالس، حرف از دین و پیغمبر و قرآن بود؛ «نبود» به این معنا که بیشتر احکام حکـومتى اسـلام و در رأس آن، اجراى عدالت اسلامى و اجراى بدون تبعیض حدود الهى و قوانین حکومتى، ترک شـده بود. در حاشیه همین شهر اسلامى بود که گردن حسین بن على(ع) را زدنـد و دختـران بنیان‌گذار و مؤسس مدینه دینى و جامعه اسلامى را به زنجیر کشیدند». 
او در دومین این نشست‌ها سراغ کالبدشکافی این مسئله می‌رود که چه شد جامعه اسلامی دورانی را به خود دید که فردی چون یزید که به فسق و فساد شهره بود برای مسئولیت زمامداری بر این جامعه مطرح شد و در پاسخ به آن به دو مسئله عمده اشاره می‌کند؛ نخستین مورد، خزیدن باندهاى فاسد قدرت‌طلب، ابتدا در گوشه‌ای از حاکمیـت و سپس نفوذ به لایه‌های عمیق‌تر به منظور تغییر اصول نهضت پیامبر(ص) است و دوم، فاسد شدن و در پی دنیا افتادن بعضى از سران سابقه‌دار جهان اسـلام بود که آن‌ها را بدل به سرمایه‌داران بزرگ و رانتخواران حکومتی کرد.
آخرین فصل این کتاب، همچنان که از عنوانش مشخص است، روایت مستضعفان از زبان حسین بن علی(ع) است. رحیم‌پور در این بخش از گفتار خود به شرح خطبه منایی حرف می‌زند که به باور او: «کاملاً نشان مى‌دهد که سیدالشهدا(ع) از مدت‌ها قبل مى‌دیدند که شیب سیاسـى و اجتماعى به سمت کربلاست و عطر عاشورا در فضا هست و از این رو افکار عمـومى را از مدت‌ها قبل آماده مى‌کردند و اخطارهاى قبلى مى‌دادند و زمینه را مى‌ساختند براى اتفاقى کـه قرار است چند ماه بعد بیفتد».