شاید امروز کم سن و سال‌تر از آن باشند که با هدف کسب درآمد و کارآفرینی پا به این عرصه بگذارند اما آرزوهایشان ‌نوید روزهای روشنی از بانوانی کارآمد و کارآفرین می‌دهد. با آن‌ها درباره چندوچون علاقه‌مندیشان به مهارت‌آموزی و کسب و کار به گفت‌وگو نشستیم که بخشی از آن را در ادامه می‌خوانید. 

 هنری برای رنگ و طراوت بخشیدن
وقتی نمونه‌ای از تولیداتشان را می‌بینیم، در وهله نخست هنر سنتی نمدمالی به ذهنمان متبادر می‌شود. اما نام هنرشان «کَچه‌دوزی» است که چند سالی است باب شده و تصاویر لباس‌های مزین به گل‌ها و مناظر طبیعی که با این هنر تولید شدند، دیدنی است. هنری زیبا و خلاقانه با دست که می‌تواند خلأ کار هنری روی البسه ضخیم را پر کند. 
همین کافی است تا نگاه و نظر مخاطبانی که برای نخستین بار با این تولیدات مواجه می‌شوند، جلب شود و به خاطر هزینه معقول آن، دوست داشته باشند یک بار هم که شده این کار را روی یکی از لباس‌های خود امتحان کنند. 
فاطمه شهامت و دوستش عارفه شتابی، 14 ساله هستند و دانش‌آموز پایه هشتم متوسطه. از آن‌ها می‌پرسم: «ماجرای شرکت شما در مسابقه‌ای با موضوع کسب و کار از کجا آغاز شد؟» عارفه جواب می‌دهد: «اول کار امید چندانی برای انجام یک کار چشمگیر و جشنواره‌ای نداشتیم فقط همه تلاشمان را کردیم که کار دارای ارزشی تولید کنیم و نماینده شایسته‌ای برای مدرسه امام رضا(ع) باشیم. ولی خدا را شکر از مراحل اولیه عبور کردیم و با وجود رقیبان زیاد، به مرحله استانی راه پیدا کردیم و توانستیم رتبه دوم خراسان رضوی را در این رشته هنری کسب کنیم».

مدرسه در نقش طراح و راهبر
اما فاطمه همراه مادرش آمده و چون ایده و آموزش کچه‌دوزی متعلق به اوست، حرف‌های بیشتری برای گفتن از ماجرای خودشان با این هنر زیبا دارد. وقتی از آغاز آشناییشان با کچه‌دوزی پرسیدم، اول مادرش به من پاسخ داد: من چند سال سابقه فعالیت در امور هنری داشتم و به صورت برخط هم یک دوره مجازی کچه‌دوزی دیدم و آن را در کنار سایر هنرهایم دنبال کردم. در این مدت، نه اصراری از طرف من و نه اقبالی از سوی فاطمه برای آموختن کچه‌دوزی بود. تا اینکه یک روز که از مدرسه آمد، گفت می‌خواهد برای شرکت در جشنواره خوارزمی، کچه‌دوزی را به او و همکلاسی‌اش یاد بدهم. 
اینجا فاطمه هم به گپ و گفتمان می‌پیوندد و تعریف می‌کند: البته من از هفت سالگی فعالیت هنری را شروع کردم؛ در رشته نمددوزی. از او پرسیدم در چه حد و سطحی کار می‌کردی؟ گفت: در حدی که کارهایم را در نمایشگاه مدرسه به معرض دید و فروش می‌گذاشتم و درآمد داشتم.
با اینکه آن سال‌ها، عالم کسب و کار برای فاطمه معنی امروزش را نداشت ولی بی آنکه به آن آگاهی داشته باشد، کسب و کار خودش را راه انداخته بود و از آن درآمد مختصری داشت. اما تأکید دارد که سال هشتم با جشنواره دانش‌آموزی بود که درست و حسابی‌تر به کارآفرینی فکر کرد.

آرزوهای امام رضایی
حالا او فهرستی از آرزوهای دور و نزدیک دارد؛ اینکه در دانشگاه رشته طراحی لباس بخواند و لباس‌هایی طراحی کند که هم با سلیقه مردم و هم با اصول دوخت مطابقت داشته باشد. روزی بیاید که آن قدر کارش بگیرد که هنرش را به سایر نوجوانان آموزش بدهد و برایشان کارآفرینی کند. همچنین بتواند با همراهی مادر و دوستانش، کارگاه مستقلی راه بیندازد تا در سطح انبوه تولید کنند. مثل مادرش، صفحاتی را در فضای مجازی باز کند که کارهایشان را روی آن به معرض دید و فروش بگذارند و... ولی آرزوی دلی‌اش را که می‌پرسم، مکثی کرده و می‌گوید: راستش را بخواهید، امیدوارم هنرم آن‌ قدر شناخته شود و در کارم رشد کنم که روزی بتوانم طرح گنبد امام رضا(ع) را روی لباس خادمان آقا امام هشتم با دست خودم بدوزم.
آن‌ها تا امروز چهار لباس مزین به کچه‌دوزی تولید کردند و موفق شدند دو دست آن‌ها را به فروش برسانند ولی کلاه و شال جشنواره را می‌خواهند به نشان یادگاری از این روزها و نخستین قدم‌هایشان در عرصه کسب و تولید نگه دارند. حالا آن کلاه و شال برنده، پشت ویترین نمایشگاه مدرسه برای بازدید سایر دانش‌آموزان جا خوش کرده است.