​​​​​​​دکتر مصدق یک سیاستمدار کهنه‌کار با سابقه‌ای طولانی در این عرصه بود؛ از آن آدم‌هایی که در دوره مشروطه با قواعد سیاست آشنا شدند و البته بازی قدرت را از دریچه همان باورهای کهنه نگاه می‌کردند. سیاستمداران هم‌دوره مصدق باور داشتند باید برای مهار روس و انگلیس، از یک قدرت سوم به عنوان آلترناتیو استفاده کرد.
همان‌طور که قوام‌السلطنه برای بیرون کشیدن آذربایجان از دهان استالین به سراغ آمریکایی‌ها رفت، مصدق هم فکر می‌کرد می‌تواند در نزاع نفت با انگلیس، به کمک یانکی‌ها دل خوش کند؛ اما او داشت روی اسب بازنده شرط ‌بندی می‌کرد.
شوروی و انگلیس، برای آمریکا دو جنس متفاوت داشتند و کاخ سفید ترجیح می‌داد متحد سنتی کاخ باکینگهام بماند. تجربه انگلیس در منطقه بیشتر بود و علاوه بر این، قواعد جنگ روانی را خوب می‌دانست.
مصدق دانسته یا نادانسته، فضا را برای بازی‌های انگلیسی در ایران باز گذاشت و نتیجه این اقدام، همراهی آمریکا با استعمار پیر بود.
عجیب است که مصدق با همه تجربه سیاسی‌اش نمی‌دانست معادلات سیاسی در غرب، حول منافع اقتصادی شکل می‌گیرد و منفعت آمریکا در ماجرای نفت ایران، در همراهی با بریتانیا بود.