حضرت موسی(ع) بیش از ۹۰۰ سال عمر و مردم را به راه راست هدایت کرد اما در طول این چند صد سال تنها حدود ۸۰ نفر ایمان آوردند. امروز نیز صدای حق در جهان شنیده می‌شود اما از میان این چند میلیارد انسان تنها تعداد کمی از انسان‌ها به نصایح الهی گوش فرا می‌دهند و عمل می‌کنند. انبیای الهی با مردم بسیار زیبا سخن می‌گفتند و می‌فرمودند: ای مردم ما خیرخواهتان و علاوه بر خیرخواهی امین جان، مال و دین شما هستیم.
عمل کردن به موعظه‌ها نباید به فردا محول شود بلکه باید سریع انجام شود؛ امروز و فردا کردن در ساختن آخرت، انسانیت و اخلاق درست نیست. کسی که به سن تکلیف می‌رسد اگر در طاعت الهی امروز و فردا کند دیر می‌شود، چرا که خداوند زمان مرگ آدمی را مشخص نکرده است. انسان نباید به سلامتی خود مغرور شود؛ انسان‌های فراوانی بودند که در صحت و سلامت دار فانی را وداع گفتند و بیماران بسیاری زنده ماندند و زندگی کردند.
قرآن معجزه است. کار این معجزه آن است که همه بیماری‌های اخلاقی و اعتقادی انسان را درمان کند. انسان اگر با قرآن شفا بگیرد هدایت پروردگار را می‌پذیرد، بنابراین قرآن کریم ابتدا بیماری‌های آدمی را علاج می‌کند تا انسان بتواند هدایت شود؛ رحمت الهی شامل انسان هدایت شده می‌شود.
موعظه اولیای الهی موجب زنده شدن انسان مرده می‌شود. بر اساس آیات قرآن کریم انسان گناهکار میت است؛ اگر انسان گناهکار به دعوت خداوند و پیامبر گوش بدهد و به آن عمل کند زنده می‌شود. نقل شده روزی مردی نزد حضرت سیدالشهدا(ع) این طبیب عالم و آدم، این طبیب دنیا و آخرت، این طبیب ظاهر و باطن، این طبیب بی‌نظیر، این طبیبی که عاشق بیمار و دردمند تهیدست از معنویت بوده، می‌آید و می‌گوید من انسان گناهکاری هستم و هر گناهی که از دست من بربیاید انجام می‌دهم، مرا نصیحت کن؛ حضرت در جواب این مرد بدون آنکه ذره‌ای سرزنش کنند با لحنی محبت‌آمیز می‌فرمایند: من اجازه هر گناهی را به تو می‌دهم ولی به شرط آنکه روزی پروردگار را نخوری، از زیر چتر حاکمیت الهی خارج شوی، در جایی مرتکب گناه شوی که خداوند تو را نبیند، هنگامی که ملک‌الموت سراغ تو آمد جان خود را به او تقدیم نکنی و دیگر آنکه وقتی مالک دوزخ دستت را گرفت تا به جهنم ببرد با او نروی. خلأهای زندگی انسان با عمل به موعظه‌های اهل بیت(ع) و قرآن کریم رفع می‌شود.