ماه رمضان ماه ضیافت الله است. ما حرف می‌زنیم. خب حرفمان فقط حرف است. یعنی گاهی ممکن است در پس آن هیچ حقیقتی نباشد. اصلاً در ساختمان این جهان بسیاری از بخش‌های بزرگ آن حرف است، یعنی از اعتبارات است. اعتبارات یک قرارداد است. فردا که قرارداد به‌هم بخورد همه چیز به‌هم می‌خورد. اما آن طرف اگر حرفی می‌زنند، حقیقت محض است. اگر گفتند ماه ضیافت، واقعاً ضیافت است. در ضیافت، اهل ضیافت را می‌پذیرند. یک چیزی در پایان ماه می‌گویند که فرمایش حضرت زین‌العابدین(ع) در دعای وداع ماه رمضان است. یک مجموعه است. یک مقدار دعاست و بعد در پایان هم حضرت سلام داده‌اند. السلام علی عید اولیاء الله. یک ماه عید بوده. اگر یک روز واقعی عید باشد، روز شادمانی است. حالا بیشتر از این را عرض نمی‌کنم. اگر روزی عید است، یک روز شادمانی است. اینجا می‌گویند یک ماه عید بوده. برای یک کسانی یک ماه عید بوده. خب برای ما نبوده. البته قید آن را هم گفته‌اند. عید برای اولیای خداست. این‌ها در این یک ماه چه شادمانی‌ای می‌کنند؟ به نظرم خدمتتان عرض کرده بودم اگر یک ذره از شادمانی او را بین 100هزار نفر تقسیم کنند، هیچ کدام زنده نمی‌مانند. از بس که این شادمانی عمیق است. یک ذره‌اش ها! از بس که عمیق است. آقا رسیدن به این عید هیچ مایه‌ای ندارد جز پاکی. اگر پاک باشد به مقداری که انسان پاک باشد از این شادمانی و از این عید و ضیافت بهره‌مند می‌شود. لذا ممکن است انسان در سن‌ کم و در نوجوانی از ماه رمضان یک چیزهایی احساس کند که هرچه زمان می‌گذرد می‌بیند نه، دیگر از آن‌ها خبری نیست. ما پاکی‌های اولیه‌مان را بسیار ارزان و بلکه مجانی از دست می‌دهیم. اگر حفظش می‌کردیم و تقویت می‌شد آن وقت می‌دیدیم چگونه است. اصلاً مقایسه ندارد. مثل مقایسه بین عدد یک و بی‌نهایت. اصلاً مقایسه معنا ندارد. اصلاً مقایسه وجود ندارد. نمی‌شود مقایسه کرد. این‌گونه است. مثلاً شادمانی‌ها و لذائذ این عالم چقدر است؟ هرچقدر است به اندازه یک در مقابل بی‌نهایت است. لذائذ آن عالم و آنچه ممکن است در این عید برای کسی اتفاق بیفتد و در این ضیافت رخ دهد اصلاً قابل مقایسه نیست.