عباس برومند و بلندبالا، اندیشمند و ولایتمدار، پرصلابت و با شکوه را که سلام و درود خداوند بر او باد، هرجور بنویسند پرچم‌داری به او می‌آید. آن قامت‌بلند دانایی که تا همیشه در چشم تاریخ به احترام و تمام‌قد ایستاده است. هزار زخمش می‌زنند اما نمی‌افتد که خداوند همه شهدا را عمود بر آسمان تقدیر فرموده است تا زمین و زمان از هم نپاشد. 
جانباز را شرح شهید قرار داده است تا شهادت به همه زبان‌های زنده جهان ترجمه شود و این‌گونه است که تا نام عباس به میان می‌آید، شهادت و جانبازی توأمان معنا می‌یابند و در شکوهی که به هر تکرار، جلالی تازه می‌گیرد ما را به خویش می‌خواند. او پرچمدار است از دیروز تا فردا... و امروز او برای ما و در تعریف قرن چهاردهم، پرچمدار قبیله جانبازان است که در امتحان عشق، در ابتلا به کربلای حسین(ع)، به شهادتِ مدام رسیده‌اند. شهید می‌شوند تا شهادت بماند، چه تا شهادت هست رستگاری هست، فلاح هست، عزت هست و هر چه زیبایی نیز هم. خدا دعای امام روح الله(ره) در حشر با شهدایش را مستجاب فرماید که زیبا گفت و افق را به رویمان گشود تا بدانیم «ملتی که شهادت دارد، اسارت ندارد» از این رو است که باوجود تلاش همه شیاطین و هزینه‌های گزاف استکبار، سر مردم غیرتمند ایران به سرفرازی، همسایه خورشید است و دام‌های شیطان و بندهای استکبار نتوانسته باورمندان به شهادت را به زیر کشد، بلکه هر چه می‌کوشند، زیر پای خودشان خالی‌تر 
می‌شود. 
خبرها همه حاکی از این حقیقت است و خبری که در راه است. خبری که جانبازان با همه زخم‌های خود، صداقت آن را گواهی می‌کنند. خبری که خدا کند در همین تقویمِ امسال، به شکوفه بنشیند تا پرشکوه‌ترین ایام تاریخ رقم خورد. خبری که همه ما را صاحب خبیر و بصیر کند به انتظار قریبِ ظهور. برای این هم دعا می‌خوانیم و هم به استجابت نفس‌های به درد برآمده جانبازان و مظلومیت سید جانبازان آیت‌الله العظمی سید علی حسینی خامنه‌ای و آمین شهدا امید بسته‌ایم. باری، عباس را هر جور بنویسند، پرچم‌داری به او می‌آید و جانباز، در وزش نسیم به این پرچم است که تا قیامت سرفرازی می‌کند. حتی وقتی سرش در ازدحام درد‌ها تا مرز انفجار 
می‌رود. 
عید است و نمی‌خواهم از تلخی بگویم، اما ازدحام درد‌ها که بر قلم آمد مرا یاد جانبازان اعصاب و روان انداخت که شرح مرا نه دهانی چنین است و نه قلمی که شرح رشک ملک آن بلند پایگانی که هر روز چند بار شهید می‌شوند، بنگارم؛ پس به همین «الف» بسنده 
باید کرد.
 بشنوند آن‌هایی که باید و کاری بکنند برای این «عاشورا مردان» که شهادت را معنایی روزآمد‌اند؛ کاری بکنند برای جانبازان به احترام حضرت عباس(ع).