ترک‌ها را اما می‌شود در زمینه سرقت و تصاحب مفاخر جلودار بقیه دانست. چه اینکه در سال‌های اخیر سیاستمداران ترک هم انگار حق همسایگی را جور دیگری تفسیر کرده و کلاً دوست دارند بخشی از میراث فرهنگی ایرانیان را به نام خودشان بزنند. روز گذشته «ایسنا پلاس» مطلب جالبی در همین باره منتشر کرد که در ادامه بخش‌های جالب‌تر آن را می‌خوانید. 

سوءتفاهم بزرگ
در سال ۲۰۰۷ بود که خبری در فضای رسانه‌ای و مجازی ایرانی‌ها را شوکه کرد. ترکیه توانست مولانا شاعر برجسته و فارسی‌زبان ایرانی را به نام خود ثبت جهانی کند. این در حالی است که مولانا حتی یک خط شعر ترکی ندارد. سال ۲۰۱۸ هم اردوغان در هفتاد و سومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل در سخنرانی خود به مولانا این‌گونه اشاره کرد: «ما صدها سال پیش در قونیه شاعر بزرگی چون مولانا داشته‌ایم...» او با این جملات در مهم‌ترین تریبون بین‌المللی جهان دوباره مولانا شاعر ایرانی را به نام ترکیه سند زد. اتفاقی که در خصوص مولانا افتاده‌ این است که اشعارش به زبان ترکی در تیراژ بالایی منتشر شده و همین موضوع احتمالاً برای ترک‌ها این سوءتفاهم را به وجود آورده که مولانا ترک بوده ‌است و رئیس‌جمهور اردوغان نیز بدش نمی‌آمد روی این سوءتفاهم موج سواری کند.
سریال‌سازی در ترکیه بیش از یک دهه ‌است که با قدرت پیش می‌رود. ترک‌ها علاوه بر همکاری‌های بین‌المللی با کمپانی‌های انرژی، هزینه‌ ویژه‌ای نیز روی ساخت سریال‌های تاریخی گذاشته‌اند تا تاریخ کشورشان را آن‌طور که به چشمشان مطلوب و خوشایند است روایت کنند. در این میان برای مخاطبان ایرانی شاید سریال «آلپ ارسلان» بیش از همه جالب توجه باشد. درحالی که همه اتفاق‌‌های سریال در پهنه ایران بزرگ رخ می‌دهد و حتی زبان نوشتار در نامه‌ها و مکتوبات فیلم به خط و زبان فارسی است حتی یک‌بار نام «ایران» به زبان بازیگران این سریال نمی‌آید! 

سابقه سریال‌سازی
در سال ۹۷ هم خبر رسید مسئولان یکی از دانشگاه‌های ترکیه با نصب مجسمه‌ای از ابوعلی‌سینا، حکیم و دانشمند ایرانی در یکی از بیمارستان‌های زیرمجموعه خود، وی را شخصیتی ترک‌زبان معرفی کردند!
حالا هم خبر رسیده تی‌آر‌تی، شبکه ملی این کشور قصد دارد سریالی به نام «نابغه کوچک» درباره ابوعلی سینا بسازد که دست بر قضا زادگاهش در بلخ و مقبره‌اش هم در همدان است نه قونیه! سابقه بد ترک‌ها در سریال‌سازی نشان می‌دهد هویت ایرانی ابوعلی سینا و همچنین محل زندگی وی که در ایران بوده‌ احتمالاً انکار خواهد شد. 
زمانی که آتاتورک به بهانه تجددگرایی تصمیم به تغییر خط نوشتاری ترکیه گرفت می‌دانست دارد میان ترکیه‌ای که درصدد ساخت آن است با تاریخ خود گسست جدی ایجاد می‌کند.  حالا نئوعثمانی‌ها به شکل افراطی سعی در تاریخ‌سازی برای کشورشان دارند و در این تاریخ‌سازی حتی به گذشته خود اکتفا نمی‌کنند و به تاریخ و کشورهای همسایه خود دست‌درازی می‌کنند تا یک تاریخ جعلی برای نسل‌ جدید بسازند که حتی نمی‌توانند کتاب‌های ۱۵۰ سال پیش خود را بخوانند!