اصلی‌ترین وظیفه‌ای که ما در برابر اطرافیان به خصوص اعضای خانواده‌مان داریم ایجاد آرامش در زندگی آن‌هاست. اصلاً تعیین وظایف ما در برابر دیگران از طرف خدا با ملاک آرامش انجام می‌گیرد... یعنی خدا می‌خواهد ما در رابطه‌مان با هم به یکدیگر آرامش بدهیم... یک بخش آرامش ایجاد کردن این است که ما وظیفه‌مان را در مقابل دیگران انجام بدهیم ... وقتی در یک خانواده‌ای همه دغدغه داشته باشند همدیگر را آرام کنند، به معنای واقعی کلمه زندگی‌ها شیرین می‌شود. وقتی من دغدغه نداشته باشم اعضای خانواده‌ام را آرام کنم... جز خودم کس دیگری برایم مهم نباشد، زندگی واقعاً سخت می‌شود. اینجا شاید اعضای خانواده به این نتیجه برسند که با قاعده دوری و دوستی با هم زندگی بکنند!
گاهی وقت‌ها شوهر خانم وقتی به مأموریت می‌رود، خانم می‌گوید شکر خدا رفت من چند روز نفس بکشم. آقا هم می‌گوید: آخی! چند روز راحت هستم. خیلی بد است که با جدا شدن از همدیگر احساس آرامش می‌کنیم!
آرامش یک تلاش دسته‌جمعی است ... آرامش ما به رفتارهای دیگران بستگی دارد. اگر ما در محیط خانواده نتوانیم آرامشی ایجاد کنیم، این طوری نیست که اطرافیان ما منتظر بمانند تا این آرامش را از ما دریافت کنند. جای دیگر می‌روند آن آرامش را بدست بیاورند... اگر در خانواده از راه درستش آرامش را پیدا نکنند دنبال آرامش‌های کاذب می‌روند. زمانی شاید اصلی‌ترین راه پیدا کردن یک آرامش کاذب مثلاً اعتیاد به مواد مخدر بود... امروز هم اعتیاد به فضای مجازی که متأسفانه کم نیست، یکی از راه‌های فرار از محیط واقعی ناآرام خانواده شده است. 
ما در فضای مجازی دنبال بعضی از گمشده‌هایی می‌گردیم که در فضای حقیقی آن را پیدا نمی‌کنیم... من معتقدم جولان فضای مجازی در خانواده‌ها، یکی از دلایل اصلی آن، نبود آرامش در محیط خانواده است؛ یعنی اعضای خانواده از اینکه کنار هم هستند، از اینکه با هم حرف می‌زنند لذت نمی‌برند، احساس آرامش نمی‌کنند. کنار همدیگر بودن آن‌ها موجب تنش است. حرف‌هایشان موجب دعواست. به این نتیجه می‌رسند هر کسی برای خودش یک عالمی درست کند، در آن عالم سیر کند، فقط وقت غذا و یک میهمانی هم می‌آید کنار هم بنشینند، وقتی که تمام شد دوباره هر کسی در عالم خودش. وقتی کنار هم بودن و با همدیگر حرف زدن برای اعضای خانواده لذت‌بخش و آرامش‌بخش باشد، گرایش به فضای مجازی کمتر خواهد بود. این‌ها با هم نسبت دارند.