​​​​​​​به جز بحث آیه شریفه انّما المؤمنونَ اِخوه که اشاره به روابط مؤمنان با هم دارد، ما مأمور به یک حسن معاشرت و حسن مجاورت با کسانی هستیم که تفاوت‌هایی با ما دارند... در زمان نبی اکرم(ص)، حضرت مجاورت داشتند با کسانی که حتی مشرک بودند، در مدینه با کسانی مجاورت داشتند که موحد بودند ولی دعوت حضرت را لبیک نگفتند... با این‌ها هم حضرت یک حسن معاشرتی دارند. در زمان معصومین(ع) هم این مسئله به یک نحوی وجود داشته است... در «دارالهدنه» که دوره‌ای است که شیعیان به یک معنا با عامه زندگی می‌کنند و ارتباطی با هم دارند، در مقابل کفار مأمور به وحدت جامعه هستند... امروز هم ما به شکلی درگیر با این مسئله هستیم ... بسیاری از آسیب‌های اجتماعی که ما امروز داریم از همین ‌جاست؛ از آنجایی که حسن مجاورت و معاشرت ما به هم ریخته است، دشمن هم دارد در آن می‌دمد. ما هم که تکالیفمان را رها می‌کنیم، آن وقت جامعه شکننده می‌شود... روابط سست می‌شود.
خب روایت‌هایی داریم در باب همین مسئله که اهل بیت(ع) تکالیفی را از ما خواسته‌اند در ارتباط با کسانی که تفاوت جدی با ما دارند. نه صرفاً اختلاف نظر، حتی اختلاف عقیده دارند... حضرات معصومین(ع) در این موارد یک فضای صلح را فراهم می‌کنند ... فضایی که در آن آداب مجاورت و معاشرت هست. غیر از آدابی که با برادران دینی هست... حالا آداب و وظایف و تکالیف ما در برابر برادران دینی خیلی سنگین است... آدم وحشت می‌کند. در روایت‌ها داریم که طرف می‌گوید من خدمت حضرت امام صادق(ع) داشتم طواف واجب خانه خدا را می‌کردم ، یک نفر بیرون مطاف اشاره کرد و مرا صدا زد... نخواستم لذت طواف کنار حضرت را از دست بدهم... اشاره کردم صبر کن یک دور دیگر بزنم... حضرت فرمودند این بنده خدا از شیعیان بود؟ گفتم بله... گفتند چرا نمی‌روی؟ برادر مؤمنت تو را صدا زده و نمی‌روی؟ وظایف ما در قبال معاشرت با دیگران بسیار سنگین است ... از امام باقر(ع) نقل شده که امیرالمؤمنین(ع) فرموده‌اند: شیعه امیرالمؤمنین(ع) باید زینت قبیله و جمعی باشد که در آن کار و زندگی می‌کند. حالا در آن قبیله شیعه و اهل سنت و... هم ممکن است زندگی کنند. دقت کنیم این‌ها اگر روزگاری به عنوان آداب زندگی معرفی شده، امروز فراتر از آداب، تبدیل به ضرورت زندگی ما شده است. در بعضی از روایت‌ها تعابیری وجود دارد که کسی اگر این ضرورت‌ها را رعایت نکرد از ما اهل بیت(ع) نیست.