گاهی فرقی نمی‌کند رنگ پرچم و پوست و زبانت... ملیتت... اینکه از اکوادور باشی یا هلند یا مکزیک، ژاپن یا سنگال... اسمت «گریزمان» باشد یا «مسی» یا «ایجی کاواشیما» یا «پورعلی گنجی»... فرقی نمی‌کند چه کنی. زباله‌ها را از استادیوم برداری یا عبا و دشداشه بپوشی و با حفظ چند جمله عربی دل میزبانت را ببری یا با پسربچه کانادایی عکس یادگاری بندازی ... فرقی نمی‌کند زن باشی یا مرد... پولت از پارو بالا برود یا با فروش خودرو زیر پایت رسیده باشی تا قطر... بیکار باشی یا از رئیست مرخصی جام جهانی گرفته باشی... تماشاچی باشی یا پلیس یا داور چهارم یا توپ جمع‌کن... کم‌حرف باشی یا پُرحرف.‌
به نظرم مهم این است که بدانی زندگی یک بار بیشتر اتفاق نمی‌افتد و باید زندگی را زندگی کنی. آن‌ طور که درست و حق است. باید طعمش را بچشی نباید بگذاری برای بعد. برای فردا. چون از دهن می‌افتد.
تلویزیون روشن است. نشسته‌ایم پای آخرین بازی جام 2022. مبارزه آرژانتین و فرانسه را نگاه می‌کنیم با کاسه‌ای تخمه. کلی مدافع و مهاجم توی مستطیل سبز می‌دوند برای پیروزی. برای رسیدن به رؤیاها. برای شادی دل خودشان و کلی آدم منتظر دیگر. می‌بینم فوتبال عجیب شکل زندگیست. تویش شکست معنا دارد، موفقیت معنا دارد، همدلی، خودخواهی، عصبانیت، امید، خنده، دوستی، اشک، احترام و مُشتی صفات دیگر. با اینکه همیشه جغرافیایم ضعیف بوده و تعریفی نداشته به گمانم قطر دیگر از یادم نرود. کشور دینداری که ستاره‌ها، تماشاگران و بیننده‌ها را با آداب و سنت‌هایش آشنا کرد، قطری که با قرآن افتتاحیه‌اش را سوت زد، ترویج اسلام کرد و بارها نام فلسطین مظلوم را رساند به گوش عالم.
سنجاق
پیامبر اکرم(ص): دنيا متحول و در گردش است، نوبتى است. آن گاه كه نوبتش به تو برسد، به سراغ تو مى‌آيد، هر چند ناتوان باشى و آن گاه كه به زيان تو شود، با همه قدرتت هم نمى‌توانى آن را دفع كنى.