​​​​​​​عبودیت با عبادت فرق دارد، عبادت انجام یک سلسله واجبات در پیشگاه حق و یک سلسله خدمت واجب به خلق است که آن خدمت به خلق نیز امر پروردگار بوده که به صورت احسان، انفاق، صدقه، زکات و خمس انجام می‌شود. اعمالی که خداوند انسان را به انجام آن امر کرده تا در حق دیگران انجام دهد، واجب بوده و ترکش معصیت محسوب می‌شود اما عبودیت به معنای روح تسلیم در برابر پروردگار مهربان عالم است که اگر این روحیه در وجود انسان تقویت و ریشه‌دار شود در حوادثی که برایش پیش می‌آید دست از عبادت حق و خدمت به خلق برنمی‌دارد. به عبارت دیگر، عبودیت ثابت‌قدمی، ایستادگی، استقامت و خسته نشدن از عبادت حق و خدمت به خلق است. انسان مؤمن تا حدودی روحیه عبودیت را در وجود خود حس می‌کند برای همین در پیشامدها و مشکلات دست از عبادت حق و خدمت به خلق برنمی‌دارد که حد اعلای این عبودیت را می‌توان در اولیای الهی آن هم پس از درگذشت پیامبراکرم(ص) مشاهده کرد. افراد بسیاری در آن حادثه تلخی که در مدینه اتفاق افتاد مردود شدند چرا که از اطاعت پروردگار، رسول‌الله و خدمت به خاندان وحی سر باز زدند اما دارندگان روحیه عبودیت با اینکه در فشار و سختی بودند دست از عبادت، تسلیم بودن و حق‌خواهی برنداشتند و توانستند از توفان حوادث پیروز خارج شوند.  کسانی که روحیه عبودیت داشتند از دوران امام علی(ع) تا امام حسن عسکری ،رنج‌های بسیاری را تحمل کردند اما هرگز ولی الهی را رها نکردند. انسان اگر روحیه عبودیت داشته باشد خود را مملوک و عبد خداوند می‌بیند برای همین به جایی می‌رسد که در مواجهه با حوادث دست از حق برنمی‌دارد. در دوران رسول خدا(ص) جمعیت به‌قدری به مسجد می‌آمد که مسجد مملو از نمازگزار می‌شد اما پس از رحلت حضرت همان افراد پشت امام را خالی کردند. آنان کسانی بودند که عبادت داشتند اما روحیه عبودیت نداشتند تنها کسانی که دارای روحیه عبودیت بودند از ولی امر اطاعت می‌کردند.
جناب عمار در جنگ صفین ۹۰سال داشت و جزو شجاع‌ترین افراد بود که شهید شد. وقتی خبر شهادت وی را به امام دادند ایشان گریه کردند و تا زمانی که بر پیکر عمار برسند اشک می‌ریختند. زمانی که بر سر پیکر رسیدند سر مبارک این شهید را روی زانو گرفتند و خطاب به ملک‌الموت فرمودند: تو که از ملکوت آمدی تا جان عمار را بگیری می‌ماندی و نمی‌رفتی تا جان مرا نیز بگیری؛ این کلام امام بیانگر روحیه عبودیت و جایگاه رفیع این شهید والامقام است.