امام حسن عسکری(ع) با اینكه در دوره خفقان زندگی می‌کرد و خانه‌اش در پادگان بود، در طول عمرش بالای 100نفر دانشمند را تربیت كرد و اسم آن‌ها در كتاب‌ها آمده است. افرادی هستند كه با نامه‌های كوچک كار خودشان را می‌كنند. حضرت(ع) در هر جایی نماینده گذاشته بود و بعد هر چند نماینده را به یک نماینده قوی‌تر وصل می‌كرد. می‌گفت پول‌های وجوهات را به چه كسی بدهید و چطور خرج كنید. افرادی هم با عنوان روغن‌فروش نامه را می‌نوشتند و در چیزی می‌گذاشتند كه روغن توی آن نرود و داخل حلب‌های روغن می‌گذاشتند این‌گونه نامه‌های حضرت را پخش می‌كردند. خود حضرت خواست نامه‌ای را به منطقه‌ای بفرستد، چوبی داشت كه درون آن را خالی و نامه را در آن جاسازی كرد، سپس این چوب را به شخصی داد و گفت این را به فلان طرف برسان. زمانی كه شخص با این چوب می‌رفت، وسط راه به  حیوانی رسید و این چوب را به حیوان زد و چون توی چوب خالی بود، شكست. نامه‌ بیرون افتاد و شخص نزد حضرت برگشت. حضرت(ع) فرمود: چرا چنین كردی؟ گفت: آقا من نمی‌دانستم نامه است.
امام حسن عسکری(ع) به جایی می‌رفت، یكی از شیعیان او را دید و هیجانی شد كه امام(ع) است. امام(ع) فرمود: هیچ نگو! خودش را روی پای امام(ع) انداخت كه پای امام(ع) را ببوسد. حضرت(ع) فرمود: تو با این كارهایی كه می‌كنی، خودت را می‌كشی! ما زیرنظر هستیم، به ما اظهارعلاقه نكنید. اگر ما را دیدید حتی به ما سلام نكنید. 
حساسیت روی امام حسن عسکری(ع) زیاد بود، چون همه شنیده بودند حضرت فرزندی به نام مهدی(عج) دارد كه این فرزند دمار از روزگار طاغوت‌ها درمی‌آورد. گفتند نگذاریم ایشان بچه‌دار شود و از این رو تصمیم گرفته بودند مواظب باشند و ببینند بچه‌دار می‌شوند یا نه؟  افراد زیادی به امام(ع) شک می‌كردند و امام(ع) می‌فرمود: شک نكنید. بعد می‌فرمود: می‌خواهید بگویم در مغز شما چیست؟ بارها چون مردم  شک می‌كردند كه امام كیست امام(ع) می‌فرمود: «می‌خواهید بگویم به چه فكر می‌كنید؟» و فكری كه در ذهن طرف بود را می‌گفتند. امامان ما علم غیب داشتند برای اینكه مردم را از شک بیرون بیاورند. از غیب استفاده می‌كردند و معجزه داشتند ولی برای زندگی شخصی‌شان استفاده نمی‌كردند.  امام(ع) در زندان و پادگان بود اما یک دقیقه عمرش هدر نرفت. شاگرد تربیت كرد و شبكه شیعه راه انداخت.