اولین بار دعا را که می‌خواند ترجمه‌اش را نمی‌داند، بعد کم‌کم ترجمه‌اش را از مفاتیح‌الجنان نگاه می‌کند -اول هم یقین پیدا نمی‌کند و احتمال هم نمی‌دهد اما مثلاً برای ثوابش می‌خواند- ولی خود تکرار عمل، انسان را برای معرفت و شناخت حق‌تعالی آماده می‌کند.
خدا روح مقدس امام(ره) را با اجداد طاهرینش محشور کند که هست؛ ایشان وقتی می‌خواست ایمان و اعتقاد را مثال بزند که کجا هست و کجا نیست، می‌فرمود اگر ما را شب در یک اتاق بگذارند، یک جنازه‌ای را هم کنار دست ما بگذارند و در را هم ببندند و بگویند شب تا صبح اینجا بخواب، با اینکه از نظر علمی یقین داریم مرده زنده نمی‌شود، گلوی ما را هم نمی‌گیرد که خفه کند. ولی وقتی به این واقعیت ایمان پیدا می‌کنیم که نترسیم و خوابمان ببرد اما -این فرمایش امام است- مرده‌شور باور کرده این را.
به جای یک مرده اگر 10 تا مرده بگذارند پهلویش و متصل به بدنش هم باشد، وقت خوابش که بشود می‌خوابد. می‌داند سمت راست و چپش همه مرده هستند. او باور کرده، این باور خاصیت تکرار عمل است.
این باور همان چیزی است که ما اسمش را ایمان می‌گذاریم. چنانچه اولیای خدا به من و شما فرمودند این کار را بکن، نگوییم چرا، ما تا فلسفه‌اش را نفهمیم و نتیجه‌اش را نبینیم این کار را شروع نمی‌کنیم.
می‌گویند 17رکعت نماز را در 24ساعت بخوان، این را بخوان ولی وقتی دو سال، سه سال، پنج سال خواندی می‌فهمی آنچه قرآن می‌فرماید «ان الصلاه تنهی عن الفحشاء و المنکر»-که خاصیت نماز است- چه موقع ظاهر می‌شود.
می‌بینی کم‌کم همین نماز به شما می‌گوید این کار خلاف را ترک کن، آن کار خلاف را ترک کن، دیگر دروغ نگو، دیگر غیبت نکن، دیگر مال مردم را نخور.
یواش یواش یواش آدم می‌شود. یک آدم بالفعل، یک انسان مؤمن بالفعل می‌شود و این خاصیت تکرار عمل است.