​​​​​​​حجت‌الاسلام وطن‌دوست نگاه اشتباه به ماجرای صلح امام حسن(ع) را از دلایل مظلومیت امام حسن(ع) برشمرده و می‌گوید: از دلایل مظلومیت و غریب بودن امام حسن مجتبی(ع) مقایسه بین رفتار و سیره عملی آن حضرت و برادر بزرگوارش حضرت سیدالشهدا امام حسین(ع) است. یک مغلطه تاریخی وجود دارد و بعضی‌ها دانسته یا ندانسته، مغرضانه، عالمانه و عامدانه یا از روی جهل و بی‌اطلاعی، چنین می‌پندارند که نعوذبالله، حضرت امام حسن مجتبی(ع) فردی فقط صلح‌طلب و امام حسین(ع) شخصی فقط جنگجو و طالب جنگ و نبرد بوده است.
در صورتی‌که چنین پندار و عقیده‌ای درست نیست، بلکه مطابق آموزه‌های اسلامی و آنچه در تاریخ اسلام نقل شده و براساس آنچه از موضوع جنگ و صلح بیان شد، هم وجود مقدس امام حسن(ع) و هم وجود گرامی برادرشان امام حسین(ع)، به جنگ و صلح در سیره عملی و زندگی مبارک خود پرداخته‌اند. امام حسن(ع) در دوران حدود 10سال امامت خود با توجه به شرایط موجود، ابتدا به قیام و نبرد با امویان و دشمنان دین اسلام پرداختند و در نهایت به قبول صلح و انعقاد صلح‌نامه رسیدند. 
پس از شهادت امام حسن مجتبی(ع)، مطابق دستورات الهی، امامت جامعه اسلامی به امام حسین(ع) می‌رسد و ایشان هم برمبنای صلح‌نامه‌ای که برادر بزرگوارش در زمان حیات مبارکش با معاویه امضا کرده بود، به این صلح‌نامه پایبند بودند و پس از مرگ معاویه و روی کارآمدن فرزندش یزید ملعون، امام حسین(ع) راه نجات اسلام و مسلمین از تباهی و گمراهی را در قیام در برابر حکومت یزیدی و اموی دانستند و دست به قیام عاشورا زدند. بنابراین وجود مقدس امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) هر دو نفر با توجه به شرایط زمان و در نظر گرفتن مصلحت اسلام و مسلمین و انجام تکلیف الهی به جنگ و صلح پرداخته‌اند.