یکی از فضائل فراموش شده در جامعه، «اتحاد و برادری» است. این درحالی است که در آیات قرآن کریم و روایات، بر ضرورت حفظ وحدت تأکید فراوانی شده است. به‌ویژه پیغمبر اکرم(ص) بر قضیه اتحاد و برادری بسیار تأکید کرده‌اند. وقتی ایشان هجرت کردند و وارد مدینه شدند، تشکیل حکومت دادند؛ در نخستین اقدام، در راستای بقای حکومت، مسجد ساختند و همه را با هم در یک جا جمع کردند. مهم‌تر از این، نماز جماعت تشکیل دادند. توصیه کردند همه با هم به امام جماعت اقتدا کنند؛ وقتی می‌گوید: «الله اکبر» همه با هم بگویند: «الله اکبر»؛ هنگامی که به رکوع یا سجده می‌رود، همه با هم به رکوع یا سجده بروند و بالاخره با سلام دادن امام جماعت در آخر نماز، همه سلام دهند.
برای نماز جماعت که شعار اتحاد است، خیلی ثواب قائل شده‌اند. در روايتى ثواب‌های شگفت‌انگیزی برای رکعت‌ها و حتی اجزای نماز جماعت وارد شده است. مثلاً فرموده‌اند: اگر يک نفر به امام جماعت اقتدا كند، هر ركعت از نماز آنان ثواب 150 نماز دارد و اگر دو نفر اقتدا كنند، هر ركعت ثواب 600نماز دارد و هر چه بيشتر شوند ثواب نمازشان بيشتر مى‏شود تا به 10 نفر برسند و تعداد آنان كه از 10 نفر گذشت، اگر تمام آسمان‌ها كاغذ و درياها مركب و درخت‌ها قلم و جن و انس و ملائكه نويسنده شوند، نمى‏توانند ثواب يک ركعت آن را بنويسند.
به قول اهل علم، این ثواب، ثواب استحقاقی نیست، یعنی نماز جماعت این‌قدر استحقاق ثواب ندارد بلکه ثواب ترغیبی است؛ دانه می‌ریزند و کبوتر می‌گیرند، این‌قدر ثواب می‌دهند برای اینکه مردم حتماً نماز جماعت بخوانند، چراکه این نماز، نماد وحدت و شعار وحدت است.
اقدام بعدی پیغمبر اکرم(ص) در مدینه، اعلام برادری بین افراد بود. صیغه اخوت را بین همه خواندند و امیرالمؤمنین علی(ع) را هم برای برادری با خودشان برگزیدند. آنگاه این آیه شریفه نازل شد: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْکُم».
بر این اساس، اگر دو مسلمان یک اختلاف جزئی پیدا کردند، بر همه واجب و لازم است این نزاع جزئی را رفع کنند. امام علی(ع) از قول پیامبر اکرم(ص) نقل می‌کنند: «صَلَاحُ ذَاتِ الْبَینِ أَفْضَلُ مِنْ عَامَّهِ الصَّلَاهِ وَ الصِّیامِ»؛ اصلاح دادن بین مردم از یک سال نماز و روزه برتر است‏.