به گزارش رواق به نقل از روابط عمومی نشر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، این کتاب که به همت پژوهشکده اخلاق و معنویت پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تهیه شده،  در زمینه مدل‌های مواجهه با نظریه‌های اخلاقی به هنگام چالش این نظریه‌ها با معضلات و دوراهی‌های اخلاقی است. 
نویسنده در مقدمه این اثر آورده است: در این اثر به دنبال آن هستیم دریابیم روش‌های مطرح در اخلاق کاربردی معاصر با چه نقدهایی روبه‌رو هستند و در این میان بر مبنای فرهنگ بومی اسلامی ما، روش صحیحی که در سطح جهانی قابل عرضه باشد کدام است؟
رهیافت انتقادی ما در این پژوهش، رهیافتی اسلامی است که از تجربه تاریخی عالمان مسلمان هم در شناسایی منابع فهم دینی و هم در روش به‌کارگیری این منابع بهره می‌جوید. 
در بخشی از این اثر با عنوان «برخورد شایسته اخلاقی با جسد مردگان» می‌خوانیم: 
پیکر بی‌جان مردگان اگر به حال خود رها شود، علاوه بر اینکه عقل اخلاقی انسان حکم می‌کند این رفتار احترام‌آمیز نیست، پس از مدتی بر اثر فعل و انفعالات شیمیایی فاسد می‌شود و موجبات ناراحتی، بیماری و آزار انسان‌های زنده را فراهم می‌آورد. پس باید اقدامی کرد؛ ولی پرسش این است چه اقدامی از نظر اخلاقی صحیح و درست است؟ 
پاسخ به نحوی کلی روشن است: اقدامی درست است که هم بی‌احترامی به جسد نباشد و هم موجب ناراحتی زندگان نشود. هر چند همین پاسخ هم با ارجاع به عاقله مشترک انسانی بدست آمده است، پرسش مهم‌تر پرسش محتوایی و عینی است: مشخصاً چه باید کرد؟ باید جسد را تناول کرد یا آن را سوزاند یا به دریا سپرد؟
قرآن کریم پاسخ را به عقل مشترک انسانی واگذار کرده است، آنجا که ماجرای درگیری دو پسر آدم یعنی هابیل و قابیل را بیان می‌کند: «آن‌گاه که قربانی یکی پذیرفته و آنِ دیگر رد می‌شود، دیگری [قابیل] که قربانی‌اش رد شد، بر برادرش خشم گرفت و به او گفت: حتماً تو را خواهم کشت. پس نفس [اماره] وی او را به قتل برادرش ترغیب کرد و وی را کشت و از زیانکاران شد. پس خدا زاغی را برانگیخت که زمین را می‌کاوید تا به او نشان دهد چگونه جسد برادرش را پنهان کند. [قابیل گفت: وای بر من، آیا عاجزم که مثل این زاغ باشم تا جسد برادرم را پنهان کنم؟ پس از [زمره] پشیمانان شد». 
خداوند برای اثبات رفتار صحیح اخلاقی در برخورد با پیکر مردگان به مشاهده صحنه درگیری دو زاغ که یکی، دیگری را می‌کشد و جسد او را در خاک پنهان می‌کند، اکتفا کرده است. این نشان آن است که در استدلال اخلاقی نیازی به چیدن مقدمات برهانی نداریم و برانگیختن فاطمه اخلاقی انسان کافی است.