برای ترک اصرار بر گناه ما باید کار زیرساختی انجام بدهیم... کارهای زیرساختی یعنی بحث آگاهی... مثلاً نسبت به اینکه این کاری که الان انجام می‌دهیم آیا خوب است یا بد؟ پیش از اینکه به لذاتش توجه کنیم، ببینیم که این کار درست است یا غلط؟ ... بعضی‌ها می‌گویند ما می‌دانیم گناه بد است ولی نمی‌توانیم از آن فاصله بگیریم! برای ترک گناه ما باید با خودمان درگیر بشویم وگرنه تسلیم هوی و هوس می‌شویم. در این درگیری باید چند چیز را قبول کنیم؛ یکی اینکه خداوند به ما عقل داده... قدرت درک داده که بفهمیم این کار غلط است یا درست... یعنی باید این را قبول کنیم که خدا با ما اتمام حجت کرده، پیامبر(ص) فرستاده، قرآن فرستاده، وحی فرستاده، از درون عقل داده، چرا ما از این‌ها استفاده نمی‌کنیم؟ خیلی‌ها می‌گویند ما دلمان می‌خواهد ولی نمی‌توانیم. آیت‌الله بهجت نماز را تمام کرده بودند و داشتند به خانه می‌رفتند. متوجه شدند یک نفر پشت سر ایشان می‌آید. سر پیچ کوچه برگشتند و فرمودند: شما با من فرمایشی دارید؟ گفت: من دلم می‌خواهد دست از گناه بردارم و کمال پیدا کنم، اما نمی‌توانم به من کمک کنید. آقا فرمودند: چه کسی جلو تو را گرفته است؟ به من بگو آن کسی که جلو تو را گرفته از سر راهت بردارم. آقای بهجت دارد این طرف را متوجه دارایی‌های خودش می‌کند... متوجه توانمندی‌های درون خودش می‌کند... مرحله اول این است که قبول کنیم دشمن در درون خود ماست... مرحله دوم این است که ما توان مبارزه با نفس درونی را داریم یا نه؟ خدا می‌فرماید: این توانمندی را دارید... چرا در مقابل صحنه‌ای که برای من جذابیت دارد به راحتی خودم را ببازم؟ چرا حاضرم به لذت گناه فکر کنم اما به اینکه چه عواقبی ممکن است برای من داشته باشد فکر نکنم؟ معرفت و زیرساختی که گفتیم برای ترک گناه لازم است، همین فکر کردن به توانمندی‌هایمان است... از این توانمندی‌هایی که داریم استفاده کنیم... نگوییم نمی‌توانیم... از خودمان بپرسیم آیا از توانمندی‌هایم استفاده کردم و نتوانستم؟ آیا این درگیری‌ها را در خودم به وجود آوردم و نتوانستم؟ ... بله سخت است. اگر قرار باشد همه‌اش به فکر راحتی باشیم که نمی‌شود. کدام کاری با راحتی و آسایش به نتیجه می‌رسد؟ ... لقد خلقنا الانسان فی کبد... انسانیت در دانشکده سختی‌ها و رنج‌ها تولید می‌شود... خدا یک دانشکده‌ای به نام زندگی درست کرده و در آن می خواهد انسانیت 
خلق کند... .