به گزارش ایبنا، حجت الاسلام محمدرضا زائری در نشست نقد و بررسی کتاب «مسافر سنت در هزاره سوم» که سجاد صفار هرندی به عنوان منتقد نیز در آن حضور داشت، گفت: ما از ابتدای انقلاب فکر کردیم اگر روحانی را به شکل عادی در فیلم‌ها نشان دهیم بد است. در طلا و مس صحنه‌ای داریم که روحانی با دخترش نی نای نای می‌کند. ما از ابتدای انقلاب روحانی را فقط به عنوان مسئول بازنمایی کردیم در حالی‌که درباره بازنمایی مشکلات مردم همه اقشار جامعه حضور دارند. در سریال‌ها، در بازنمایی مشکلات صنوف مختلف، مردم از اقشار مختلف هستند اما روحانی نیست.
این فعال فرهنگی با تأکید بر اینکه ما باید روحانیت را در متن زندگی مردم نشان دهیم، عنوان کرد: من می‌خواستم اگر 100سال بعد کسی روزنوشت‌ها را ببیند بتواند تصویر ملموسی از زندگی در کلانشهر بدست بیاورد. من نیز با اینکه اغلب در تهران بودم اما تلاش کردم چیزی که می‌نویسم در کلانشهر امروزی قابل تطبیق باشد به همین دلیل اسم ایستگاه و مترو را در کتاب نمی‌آوردم.
زائری دغدغه خود را از تألیف این اثر ایجاد ارتباط با مخاطب دیگری دانست و توضیح داد: من می‌خواستم با مخاطبی که به من چپ چپ نگاه می‌کند یا هنرمند تئاتری که روی صحنه قرار دارد و از حضور من در سالن معذب است دیالوگ داشته باشم و بگویم ما از هم فاصله نداریم!
در ادامه سجاد صفار هرندی، رئیس پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی در نقد این کتاب گفت: مسئله محوری زائری دینداری در ایران معاصر به‌ویژه دینداری در ایران پساانقلابی است و شعبه‌های مختلف از جمله اخلاقیات، سیاست، مناسک و... ذیل این عنوان فهمیده می‌شود. اما او در صورت‌بندی و پیشبرد این مسئله در ایران معاصر و پساانقلابی از دو معضل رنج می‌برد؛ نخست اینکه نگاه او در صورت‌بندی مسئله از غیرتاریخی بودن رنج می‌برد و نوشته‌های ایشان تاریخی نیست و چیزهایی را پیش‌فرض تاریخی به طور ضمنی دارد که کلیت تحلیل و تصویر را دچار خدشه می‌کند. از سوی دیگر این تصویر به نحو ناموجهی غیرجهانی است و بر ایران و فقط ایران مستقل از کل جهانی که در آن هستیم و کشورهایی که تجربه مشابه و متفاوت ما دارند و کل تاریخ دو سه قرن اخیر، متمرکز است. بنابراین در نگاه زائری این موضوع کمرنگ است یا به صورت خاصی حاضر است که باز هم نتیجه‌اش این می‌شود که این تصویر از وضع دینداری و عللش، تصویر مخدوشی است.
وی در بخش دیگری از سخنانش با بیان اینکه دینی که به صحنه نیاید مشکلاتش هم در نمی‌آید، به عبارتی دینی که روی طاقچه مقدس می‌نشیند و به میدان نمی‌آید و گلی نمی‌شود مشکل دارد، عنوان کرد: مواجهه بزرگان دینی با مسئله سیاست نیز نشان می‌دهد آن‌ها هم مورد حمله قرار می‌گرفتند اما راهکار ما برای نجات دین در میان بحران وضع کنونی نمی‌تواند تمنای بازگشت به تنزه بالای طاقچه‌ای باشد. از سوی دیگر مردم ما در مجموعه خودشان بین تنزه دین و خطای دینداران تفکیک قائل هستند. گفتمانی که دعوت به سکولاریسم برای نجات دین می‌کند با گوهر دین ناسازگار است.