مهم‌ترین نکته‌ای که در اعیاد برای ما مطرح است این است که شما می‌بینید اسلام بر اساس آن حق‌محوری، میلاد هیچ شخصی را عید معرفی نکرده است. مثلاً روزی که پیامبر به دنیا آمد، روزی که امامی از ائمه(ع) به دنیا آمدند که یک شخص مطرح است عید ما نیست البته مسرور هستیم، جامه نو در برمی‌کنیم؛ اما عید رسمی ما نیست زیرا روزی رسماً عید است که عده‌ای مأمور شوند این ستون دین را نگه دارند و آن روز عید است؛ روزی که نماز رسمیت پیدا کرد اینکه جمعی با هم هماهنگ شوند و این ستون را اقامه کنند به نام نماز عید فطر، نماز عید قربان. این برای هیچ شخصی نیست و سرّش آن است که دین با شخص کار ندارد با مکتب کار دارد؛ این اصل اول.
مطلب دوم آن است که چرا این دو روز را مثل روز غدیر و روز جمعه به عنوان عید اعلام کردند؟ هر وقت انسان مسئولیتی داشت و از عهده آن مسئولیت بر آمد و کامیاب شد، عود به مبدأ پیدا کرد، رجوع به اصل خویشتنِ خویش کرد آن می‌شود عید؛ چون عود کرده به اصل، رجوع کرده به اصل، عود است این می‌شود عید.
ما در سال دو بار آن رجوع اصلی را داریم، یکی ماه مبارک رمضان است. به ما گفتند روزها روزه بگیرید شب‌ها به آن عبادت بپردازید. اگر یک ماه به وظیفه انسانیمان آشنا شدیم و عمل کردیم و به آن اصل بازگشتیم مسرورانه روز عید فطر جشن می‌گیریم، با هم نماز عید را می‌خوانیم و عید ماست. در دهم ذی‌الحجه بعد از اینکه حاجیان، معتمران و زائران حرم نبوی و سرزمین وحی وظایفشان را انجام دادند، روز نهم در عرفات وقوف داشتند شب دهم روی آن شن‌های مشعر تا صبح «یا الله» گفتند، روز دهم آمدند و رمی جمرات کردند، شیطان و نماد شیطانی را رجم نمودند و قربانی کردند می‌شود عید؛ که از اعمال فراغت پیدا کردند، به وظیفه‌شان عمل کردند و به آن اصل برگشتند؛ می‌شود عید.
بنابراین اصل اول آن بود که در اسلام شخص مطرح نیست و مکتب مطرح است. اصل دوم آن است که در این دو بار، انسان دو وظیفه رسمی انجام داد، خوشحال است که به اصل خود بازگشت، مبدأ خود را شناخت و با او رابطه پیدا کرد، لذا عید خواهد بود.