راوی می‏‌گويد رفتم سری به اويس قرنی بزنم. بعد از نماز صبح رفتم. ديدم مشغول تعقيبات است؛ همان نزديكی‌‏ها زير نظر داشتمش. ديدم تا ظهر مشغول نماز و تعقيبات بود. بعد به نافله ظهر مشغول شد و بعد هم نماز ظهر. گفتم حالا ديگر بعد از نماز ظهر دست از عبادت برمی‌دارد. ديدم نه، دوباره مشغول سجده طولانی و نماز و عبادت شد تا مغرب. دوباره نماز مغرب را که خواند؛ گفتم بعد از نماز مغرب دست از عبادت خدا می‌کشد. ديدم نه هنوز مشغول است تا نماز عشا و بعد از نماز عشا. گفتم حالا مدتی بگذرد شاید تمام کند. هر چه گذشت ديدم يا به سجده است يا قيام يا قعود، تا وقت نافله شب. نافله شبش را دوباره خواند و تا نزديک صبح مشغول بود. نماز صبح و بعد از آن تعقيبات نماز صبح را خواند. آمدم نزديک ببينم آخر اين طوری كه نمی‌‏شود! ديدم چشم‌هايش را خواب گرفته و مثل اینکه سوزش پيدا كرده است. چشم‌هايش را کمی مالش داد و گفت: «اللهم انی اعوذ بك من عين نوّامه» یعنی خدایا از چشم پر خواب به تو پناه می‌‏برم. (جامع ‏السعادات ج3 ص104)
آن‌ها اين جوری عبادت می‌کرده‌اند. حالا خيلی‏ از ما می‌‏گويیم: اگر كسی بخواهد اين جوری عبادت كند به هيچ كاری نمی‌‏رسد. بله كسی نه می‏‌تواند و نه می‏‌تواند بگويد اين جوری بايد عبادت كرد. این نوع حالات، خودش يک توفيقی می‏‌خواهد و مربوط به اولياست. منتها معمولاً كسی هم كه با این نوع عبادت کردن مخالفت می‌‏كند، می‌خواهد همان يک ساعت تعقيبات را بزند. آن هشت ساعت و 10 ساعت عبادت کردن را رد می‏‌كند كه نيم ساعت ننشيند يا نبيند كسی يک ساعت به تعقيبات و عبادت خدا مشغول است.
حالا ما كه آن‌طور نمی‌‏توانيم عبادت کنیم. این عبادت کردن‌ها كار اويس قرنی و كار حواريين اهل بيت(ع) است که یک شب می‌فرمودند: «هذه ليله الركوع» یعنی امشب شب رکوع است یا می‌گفتند: «هذه ليله السجود» یعنی امشب شب سجده است و يک شب تا صبح به رکوع یا سجده مشغول بودند. اين‌ها گفتنش آسان است ولی تا كسی حظّ و لذت ذكر ركوع را نبرد، تا كسی در هر يک سبحان‌الله‏ كه می‏‌گويد عشق نكند و با خدای متعال انس نگيرد، نمی‌‏تواند. 70 دفعه گفتن سبحان‌الله سخت است چه برسد به اينكه كسی بخواهد يک شب تا صبح بگوید.