​​​​​​​شخصی به امام حسین(ع) نوشت: مرا با دو جمله موعظه و نصیحت کن! حضرت در جواب نوشتند: کسی که برای رسیدن به چیزی از راه گناه و معصیت خداوند وارد می‌شود، آن چیز به زودی از دست او خارج می‌شود و به زودی به آنچه از آن می‌ترسد، گرفتار می‌شود.
روایت از امام حسین(ع) منقول است که حضرت فرمودند: اگر کسی قصد کند کاری را انجام بدهد که معصیت خداست. اما برای چی؟ معمولاً انسان اعمالی که انجام می‌دهد، به قول ما از دو صورت خارج نیست یا می‌خواهد یک سودی بدست بیاورد که ما بهش می‌گوییم: جلب منفعت؛ یا می‌خواهد زیان و ضرری را از خودش دفع بکند که از او تعبیر می‌کنیم ما به دفع ضرر. حالا این کار که می‌خواهد بکند، چه جلب منفعت و چه دفع ضرر، کاری حرام است. این کار، این عمل، معصیت خداست. با معصیت خدا بخواهد سودی ببرد یا از خودش زیانی را دفع کند... می‌فرماید به اینکه: اگر می‌خواهی سود ببری، این معصیت موجب می‌شود زودتر آن سود از دستت برود و به دستت نیاید؛ و اگر می‌خواستی دفع ضرر بکنی، زودتر ضرر متوجه تو می‌شود یعنی عکس می‌شود. همین که قصد کردی، چیزی بدست آوری به معنای اینکه سودی ببری، اما این کار گناه است، موجب می‌شود زودتر این سود از دستت فوت بشود و به دستت نرسد. از این طرف هم موجب می‌شود اگر می‌خواستی از خودت دفع ضرر بکنی، سرعت می‌دهد که ضرر زودتر متوجه تو بشود. این تعبیری است که امام حسین(ع) دارد. پس بنابراین، کسی که مؤمن بالله است، اعتقاد به خدا، مبدأ و معاد و قیامت دارد و می‌گوید من مسلمانم، مؤمنم و این‌ها هستم، این بداند به اینکه نفع و ضرر دست یکی دیگر است، اگر بخواهی تو دست‌اندازی بکنی، وارونه می‌شود. هیچ گاه با مخالفت خدایی که تو معتقدی، به تو نفعی منهای او نمی‌رسد، هیچ گاه ضرری منهای او، از تو دفع نمی‌شود. پس بهتر این است که خیال معصیت نکنی. تعبیر «حَاوَلَ» یعنی «قَصَدَ» به قول ماها از نظر عربی توجه کنید! قصد معصیت که می‌کنید می‌بینید یک وقت می‌گویی خود معصیت، یک وقت می‌بینی قصد می‌کنی که آن کار معصیت است برای اینکه چیزی بیاوری؛ توجه کنید! حضرت تعبیر به «حاوَلَ» می‌فرمایند. بنابراین قصد معصیت هم نمی‌گویم معصیت است؛ یک وقت اشتباه نکن. ضرر دارد برای تو. قصد معصیت هم مضر است برای تو. تویی که می‌گویی مسلمانم و مؤمنم، بدان این را قصد معصیت مضر است، گوش کنید، این موجب می‌شود نفع از تو دور بشود و ضرر به تو سریع برسد.