​​​​​​​زن و شوهر در محیط خانه به یکدیگر فرمان نمی‌دهند. آدم‌هایی که شاید یک مقدار عقده‌ای هستند و کمبودی دارند، در محیط خانه می‌خواهند جبران همه نواقص خود را بکنند... شروع می‌کنند به طرف مقابل امر و نهی کردن... آدم‌هایی که این جوری برخورد می‌کنند، سلامتی آن‌ها باید یک بازخوانی و بازبینی بشود... بالاخره در زندگی، در بیرون از محیط خانه مشکلاتی وجود دارد، با سختی‌هایی مواجه هستیم. خانم‌هایی که در خانه هستند و در محیط خانه از صبح بیدار می‌شوند یک سری مشکلات و سختی‌هایی را با آن دست و پنجه نرم می‌کنند ما می‌گوییم وقتی کنار همدیگر می‌رسند نباید مشکلات خود را روی سر همدیگر هوار کنند. این را باید مراقب باشیم. مثلاً یک موقع آقا بیرون می‌رود، محیط شغلی و کاری اوست، در ترافیک گیر می‌کند و... وارد خانه می‌شویم مراقب باشیم این سختی‌ها را به خانم خود انتقال ندهیم... ناراحتی‌ها را سر او پیاده نکنیم. خودکنترلی داشته باشیم... ما اصلاً کنار همسر خود می‌آییم که این سختی‌های بیرون را فراموش کنیم. به یک آرامشی برسیم... در ایجاد آرامش ما هم نقش داریم. یکی از نقش‌های ما هم همین است که مراقب باشیم اوقات طرف مقابل خود را تلخ نکنیم... گاهی اوقات وقتی یک مدت طولانی در طول روز کنار همدیگر نیستیم، به جای اینکه آن مدت کوتاهی را که کنار هم هستیم به خوبی مدیریت کنیم، می‌آییم این کنار هم بودن را خراب می‌کنیم... مدیریت زمان در محیط زندگی این را باید ما مورد توجه قرار دهیم... البته نمی‌گوییم زن و شوهر نباید در مورد مشکلات خود با همدیگر صحبت کنند. بله باید با هم صحبت کنند ولی اینکه چه زمانی را انتخاب کنیم این مهم است. قرار نیست تا وارد شدیم اگر اعصابمان خرد است، خود را تخلیه کنیم و سریع همه مشکلات خود را بگوییم و روح و روان همسرمان را به هم بریزیم... بعد آن خانمی که قرار است برای ما یک آرامش‌دهنده باشد، بشود یک مصیبتی روی همه مصیبت‌های ما. این را باید دقت کنیم. خویشتن‌داری و خودکنترلی همین جاها معنا پیدا می‌کند. من مشکل را فعلاً نگه دارم ولو شده است به صورت تصنعی ... این بعدها تبدیل به یک مهارت می‌شود و طبیعی می‌شود. وارد خانه می‌شوم یک لبخندی بزنم و سلام علیک گرمی کنم. انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.