​​​​​​​در پایان نخستین دیدار از دور برگشت مرحله نیمه‌نهایی لیگ برتر والیبال صحنه‌هایی رقم خورد که به دور از اخلاق بود و جای تأسف داشت در حالی که والیبال به عنوان ورزشی پرطرفدار باید مصداقی درست برای رفتار قهرمانی و پهلوانی باشد اما این اتفاق رقم نخورد و درگیری‌ها نشان داد تا حرفه‌ای شدن و فهم جایگاه فرهنگی ورزش فاصله داریم.
در پایان این دیدار که با پیروزی سه بر یک آمل به پایان رسید بین هواداران آمل و بازیکنان پیکان و بین هواداران تیم‌ها با هم درگیری رخ داد. محمدرضا حضرت‌پور که سال‌هاست پیراهن تیم ملی را بر تن دارد به سمت تماشاگران هراز دوید و تعدادی از آن‌ها را کتک زد. بازیکنان دو تیم هم صحنه‌های زننده‌ای را رقم زدند. البته در این میان تعدادی هم در تلاش برای آرام کردن فضا بودند. 
واکنش حضرت‌پور به عنوان یک ملی‌پوش والیبال در پایان این مسابقه اصلاً مناسب نبود و باید از سوی فدراسیون والیبال و کمیته انضباطی با برخورد جدی و قاطعانه روبه‌رو شود. نه تنها این بازیکنان و سایر بازیکنان تیم‌ها نیز که موجب متشنج شدن فضا و درگیری شدند باید با برخورد جدی مواجه شوند اما سکوها چه؟ 
اتفاقی که روی سکوها رخ می‌داد نشان از فرهنگ نادرست هواداری در ایران دارد. گویا هواداری یعنی فحش و ناسزا گفتن به تیم حریف، صدا زدن بازیکنان مقابل با اسامی و القاب ناشایست و درگیری با هم به بهانه تعصب به تیم خود! 
تماشاگران دو تیم از ابتدای مسابقه رفتار نامناسبی داشتند و شعارهای زشت و زننده‌ای علیه تیم‌های مقابل سر دادند؛ موضوعی که با هیچ واکنشی از سوی ناظران فدراسیون مواجه نشد و همین شرایط تا آخر بازی ادامه پیدا کرد. 
برای بازیکنان و والیبالی که داعیه قدرت‌ آسیا و جهانی بودن را دارند چگونه چنین اتفاقاتی قابل قبول است؟ کسانی که باید الگوی جوانان باشند خود زمین والیبال را به چاله میدان تبدیل کرده بودند. کودکانی که در سالن حاضر بودند و برای تماشای والیبال و شاید ساختن رؤیای بازیکنی خود روی سکوها نشسته بودند چگونه می‌توانند از این تصاویر لذت ببرند و الگوبرداری کنند؟ 
فدراسیون والیبال باید این موضوع را با حساسیت زیادی پیگیری کند و با عاملان این اتفاقات برخورد کند. چرا باید فحاشی از سوی تماشاگران به امری عادی تبدیل شود و باشگاه‌ها به‌خاطر آن محروم نشوند.