روایت را حارث همدانی نقل می‌کند، «قَالَ سَامَرْتُ أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ(ع)»، چه تعبیر زیبایی هم دارد، می‌گوید سَامَرْتُ. می‌گوید: ما یک گفت‌وگوی شبانه با امام‌علی(ع) داشتیم! «فَقُلْتُ يَا أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ عَرَضَتْ لِي حَاجهٌ»، شب بود نشسته بودیم با امام‌علی(ع) صحبت می‌کردیم و به ایشان عرض کردم حاجتی برای من پیش آمده. «قَالَ وَ رَأَيْتَنِي لَهَا أَهْلًا»، حضرت رو به حارث همدانی کردند و‌ فرمودند تو من را اهل این هم دانستی که قابلیت این داشته باشم که حاجتت را به من بگویی؟ «وَ رَأَيْتَنِي لَهَا أَهْلًا»، معلوم می‌شود آن که می‌خواهد حاجت دیگری را برآورده کند، حاجتمند باید نسبت به او خیلی چیز داشته باشد! که من به تو خدمت کردم، بزرگ‌ترین خدمت! علی(ع) به حارث همدانی می‌فرماید: تو مرا اهل این دیدی که حاجتت را به من بگویی؟! «قُلْتُ نَعَمْ»، می‌گوید عرض کردم بلی یا امیرالمؤمنین. «قَالَ جَزَاكَ اللَهُ عَنِّي خَيْراً»، خداوند به تو از من بهترین جزا را بدهد که من را اهل دانستی و می‌خواهی حاجتت را به من بگویی.
«ثُمَّ قَامَ إِلَى السِّرَاجِ فَأَغْشَاهَا وَ جَلَسَ»،‌ حارث همدانی می‌گوید دیدم علی(ع) بلند شد رفت چراغ را خاموش کرد و آمد نشست! «ثُمَّ قَالَ إِنَّمَا أَغْشَيْتُ السِّرَاجَ لِئَلَّا أَرَى ذُلَّ حَاجَتِكَ فِي وَجْهِكِ فَتَكَلَّمْ»، حضرت فرمود اینکه رفتم چراغ را خاموش کردم و آمدم نشستم برای این است که خواری این نیازمندی تو را در چهره‌ات نبینم، نبینم خجالت‌زده نشستی با من کار داری، پس صحبت کن.
«فَإِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) يَقُولُ»، پس من از پیغمبر اکرم(ص) شنیدم که  می‌فرمود «الْحَوَائِجُ أَمَانَهٌ مِنَ اللهِ فِي صُدُورِ الْعِبَادِ»، علی(ع) می‌فرماید از پیغمبر اکرم(ص) شنیدم که می‌فرمود: حوائج و نیازها، این‌ها امانتی است از خداوند در سینه بندگان، «فَمَنْ كَتَمَهَا كُتِبَتْ لَهُ عِبَادَهٌ»، کسی که نیازِ نیازمند را در دلش پنهان بدارد و بازگو نکند، خداوند برای او همین پنهان کردن را عبادت به حساب می‌آورد و می‌نویسد،‌ «وَ مَنْ أَفْشَاهَا كَانَ حَقّاً عَلَى مَنْ سَمِعَهَا أَنْ يَعْنِيَهُ» و اگر گفته شود و دیگری بفهمد، سزاوار است کسی که می‌شنود کمک کرده و خواسته حاجتمند را برآورده کند.