پرداخت شخصیت‌ها و بازی‌ها در فیلم به‌گونه‌ای است که می‌توان گفت کارگردان فیلم بر بازیگران آن تسلطی نداشته است. «امیر جعفری» چیزی را که دوست دارد و خوب بلد است، باز هم به نمایش می‌گذارد، با چاشنی حرف‌های شعاری بدون توجیه برای موقعیت درام. «امیرحسین آرمان» آن‌قدر شخصیت متناقضی ارائه می‌کند که برای مخاطب قابل قبول نیست. «نسیم ادبی» که کلاً در یک سکانس حضور دارد، یک اجرای تئاتری را طوری که دلش خواسته ارائه کرده است. در مقابل، بازیگر ناشناخته‌ای که نقش زن جوان خانواده را ایفا می‌کند، به‌قدری در بازی و بیان دیالوگ‌ها تبحر ندارد که می‌توان نتیجه گرفت کارگردان ارزش‌افزوده‌ای به او اضافه نکرده است.به علاوه این واقعیت که صرف اعمال یک گریم سنگین و کریه برای لیلا بلوکات قرار نیست یک اتفاق سازنده در بازیگری محسوب شود، آنچنان که مثلاً در فیلم «دارکوب» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن را برای «سارا بهرامی» به ارمغان آورد یا در «علفزار» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای «صدف اسپهبدی». 
همان‌طور که اشاره شد، فیلم‌نامه از شعارزدگی رنج می‌برد. پدرخوانده قصه که همان پدربزرگ خانواده است، در انتخاب بازیگر، بازی و متن و پرداخت، کاملاً سطحی است. «آن‌ها مرا دوست داشتند» به هر حال به موضوع مهمی می‌پردازد اما نمره مثبتش را تنها می‌تواند از همین احساس مسئولیت بگیرد.

خبرنگار: علیرضا بهرامی