‏‏‏‏انسان گمان می‌کند سعادتش به این است که چند تا باغ داشته باشد، چند تا ده داشته‏‎ ‎‏باشد، در بانک‌ها سرمایه داشته باشد، در تجارت چه باشد. شاید انسان این گمان را‏‎ ‎‏می‌کند، لکن ما وقتی که ملاحظه می‌کنیم و سعادت‌ها را سنجش می‌کنیم، می‌بینیم‏‎ ‎‏سعادتمندها آن‌هایی بودند که در کوخ‌ها بودند. آن‌هایی که در کاخ‌ها هستند سعادتمند‏‎ ‎‏نیستند. آن مقداری که برکات از کوخ‌ها در دنیا منتشر شده است هیچ در کاخ‌ها پیدا‏‎ ‎‏نمی‌شود. ما یک کوخ چهار پنج نفری در صدر اسلام داشتیم و آن کوخ فاطمه زهرا(س) است. از این کوخ‌ها هم محقرتر بوده لکن برکات این چی است؟ برکات‏‎ ‎‏این کوخ چندنفری آن‌قدر است که عالم را پر کرده است از نورانیت و بسیار راه دارد تا‏‎ ‎‏انسان به آن برکات برسد. این کوخ‌نشینان در کوخ محقر، در ناحیه معنویات آن‌قدر در‏‎ ‎‏مرتبه بالا بودند که دست ملکوتی‌ها هم به آن نمی‌رسد و در جنبه‌های تربیتی آن‌قدر بوده‏‎ ‎‏است که هرچه انسان می‌بیند برکات در بلاد مسلمین هست و خصوصاً در مثل بلاد ما،‏‎ ‎‏این‌ها از برکت آن‌هاست. 
خود رسول اکرم(ص) که در رأس همه‏‎ ‎‏واقع است زندگی کوخ‌نشینی داشته است. خیال نشود که یک اتاق، حتی یک اتاق نظیر‏‎ ‎‏اتاق متوسط این جامعه داشته‌اند. چند تا حجره داشته‌اند، حجره‌های محقر و این‏ شخص عالی‌مقام از همین حجره محقر، نورش به ملک و ملکوت افتاده است و سعه‏‎ ‎‏تربیتش در تمام جهان توسعه پیدا کرده است. در صورتی که آنچه او می‌خواست باز‏‎ ‎‏نشده است و بشر به این زودی نمی‌تواند برسد به او مگر ان‌شاءالله خلف صالح او بیاید‏‎ ‎‏و با دست مبارک او تربیت عالیه تحقق پیدا بکند.
 از این معنویات که گذشتیم، در این امور‏‎ ‎‏فرهنگی، در این امور مادی، در این اموری که اختراعات و کشفیات هست، اگر‏‎ ‎‏ در بین کاخ‌نشینان گردش کنید، گمان ندارم یک کاخ‌نشین پیدا کنید که موفق به‏‎ ‎‏یک اختراع شده باشد. کوخ‌نشینان بودند که موفق به این اختراعات شده‌اند. طبع قضیه کاخ‌نشینی،‏‎ ‎‏توجه به عیش و عشرت و توجه به دنیا و مال و منال است و شهوت و‏‎ ‎‏شکم نمی‌تواند به این طبقه مهلت دهد که در یک امر تفکری وارد شوند و فکر کنند. آن‌هایی‏‎ ‎‏که اختراع کرده‌اند، آن‌هایی که زحمت کشیده‌اند و کتاب‌های ارزنده تحویل جامعه داده‌اند‏‎ ‎‏در هر رشته‌ای، این کوخ‌نشینان بوده‌اند.