​​​​​​​کاپیتان نام آشنای تیم ملی لهستان؛ مردی که در دنیای فوتبال به تمام فاکتورهای مورد نیاز یک ستاره بی بدیل دست یافته و از نظر شهرت در بالاترین سطح حرفه‌ای قرار دارد وقتی با پیشنهاد دریافت پاداش از سوی دولت لهستان برای بازیکنان تیم ملی کشورش رو به‌رو شد، گفت: ما هرگز چیزی نخواستیم و انتظار پول دولتی نداریم. ما به خاطر پول به جام جهانی نرفتیم. من به عنوان کاپیتان لهستان می‌خواهم این موضوع را روشن کنم. ما بازی در تیم ملی کشورمان را مایه افتخار می‌دانیم.
حالا این تفکر طلایی را با نگرش فعلی ملی پوشان تیم ملی ایران مقایسه کنید، نه تنها ملی پوشان تیم ملی از دریافت پاداش‌های متنوع خودداری نکردند، بلکه در پذیرش آن درنگ نکردند بی آنکه به این موضوع توجه کنند که آیا شایستگی دریافت این پوئن ویژه را دارند یا خیر؟!
و تعمق برانگیزتر آنکه مدیران فدراسیون فوتبال نیز همانند ملی‌پوشان به دنبال دریافت پاداش 15 هزار دلاری بودند تا از معرکه عقب نمانند، البته که آن‌ها در دوره عزیزی خادم نیز بابت صعود از مرحله مقدماتی پاداش‌های نجومی دریافت کرده بودند تا این حقیقت آشکار شود که یکی از علاقه‌مندی‌های ویژه اعضای هیئت رئیسه میل به دریافت پاداش‌های نجومی است.
در شرایطی که آثار منفی پاداش 15هزار دلاری و اعطای حواله خودرو به ملی پوشان در جامعه وجود دارد، خبر پرداخت پاداش 10 میلیارد تومانی یک بانک خصوصی به بازیکنان و مدیران فدراسیون میزان انتقادها به رویه موجود را افزایش می‌دهد تا این پرسش برای بخش قابل توجهی از افراد جامعه به وجود بیاید که چه اتفاق مهمی رخ داده که بازیکنان تیم ملی و مدیران فدراسیون فوتبال بایستی از چنین امتیازاتی برخوردار باشند؟
وقتی چنین امتیازی برای یک تیم ناکام در نظر گرفته می‌شود و مدیرانش بابت خلق یک ناکامی این‌گونه پاداش می‌گیرند، تکلیف قهرمانان تاریخ ساز و نام آوران موفق چیست؟ 
فارغ از این نکته، سؤال مهم‌تر این است که مدیران فدراسیون فوتبال بر چه اساس و معیاری باید جزو دریافت کنندگان این پاداش‌ها باشند؟ مدیرانی که اگر به درستی ایفای نقش می‌کردند امروز نه تنها از گردونه رقابت‌های جام جهانی حذف نمی‌شدیم،  بلکه همانند مراکش در جریان مسابقات قطر با غول های بزرگ دنیا به رقابت می پرداختیم! اما از آنجا که تفکر مدیریتی در فوتبال ما همیشه بر پایه تصمیم‌گیری در لحظه بوده و عافیت‌طلبی هدف نخست مدیران تصمیم ساز بوده، روند اشتباه حاکم در فوتبال ایران هیچ گاه تغییر نمی‌کند، بلکه از دوره‌ای به دوره‌ای دیگر منتقل می‌شود تا ناکامی در تمام ادوار به شکل یکسان تکرار شود.
البته در این بین به واسطه برخی سلایق مدیریتی روش‌ها تغییر می‌کرده اما هیچ گاه فاکتور منفعت‌طلبی از چرخه تصمیم‌گیری حذف نشده تا یک شاخص مشترک میان تمامی ادوار مدیریتی وجود داشته باشد. 
و اوج فاجعه اینجاست که پس از هر ناکامی، فضایی در نقد سیستم مدیریتی همان دوره به راه می‌افتد و همه از ضرورت تغییر روند صحبت می‌کنند اما عمر این اتفاق دوام چندانی ندارد و باز در بر همان پاشنه منفعت طلبی می‌چرخد.

خبرنگار: سینا حسینی