​​​​​​​آن‌ها تا به حال نتوانسته‌اند حضوری پررنگ در مهم‌ترین رویداد فوتبالی جهان داشته باشند و در دو دهه‌ اخیر این حضور، برجسته‌تر شده است. با وجود‌این بهترین عنوان کسب شده برای سلسائوی اروپا مربوط به نخستین حضورش در سال 1966 می‌شود. جایی که آن‌ها با درخشش ستاره‌ جوانی چون اوزه‌بیو موفق شدند مقام سوم جهان را از آن خود کنند. 
20 سال طول کشید تا بازهم پرتغال را در جام جهانی ببینیم. آن‌ها در همان دور نخست از گردونه‌ بازی‌ها کنار رفتند. برای تجربه‌ سومین حضور پرتغالی‌ها 18 سال صبر کردند و یک مرتبه‌ دیگر حذف در همان دور نخست نصیب آن‌ها شد. 
پرتغال از سال 2002 مشتری ثابت جام جهانی شده و با حضور ستاره‌های نامداری که داشته‌ انتظار دیگری هم از آن‌ها نمی‌شد داشت. کسب عنوان چهارم در جام جهانی 2006 دیگر اتفاق بزرگی بود که از سوی آن‌ها در بزرگ‌ترین رویداد فوتبالی جهان دیده‌ایم. نماینده‌ اروپا در سال‌های 2010، 2014 و 2018 به ترتیب در مراحل یک‌هشتم، گروهی و یک‌هشتم از جام جهانی حذف شده است.
رونالدو، در پنجمین و آخرین جام جهانی خود می‌خواهد هر طور شده با قهرمانی در جام جهانی خودش را ثابت کند و نشان دهد رفتاری که با او در منچستر شده رفتار درستی نبوده است. به جز (CR7) باید به ژوآئو کانسلو، روبن دیاز، برونو فرناندز، ویتینیا، ژوآئو فلیکس، برناردو سیلوا، نونو مندز و رافائل لیائو هم اشاره کنیم. آیا این مجموعه‌ پرستاره می‌تواند پرتغال را به نهمین قهرمان منحصر به فرد تاریخ جام جهانی برساند؟