سپاس خدایی را که بوده و هست، پیش از آن که کرسی یا عرش یا آسمان یا زمین یا پری یا انسان پدید آمده باشد. نه خیال درک او را تواند و نه فهم اندازه او بداند. نه پرسش کننده‌ای او را از کار متوقف کند، و نه عطا خواهنده‌ای در خزانه‌اش کاستی پدید آورد. بدون دیده بیناست و نمی‌توان گفت که کجاست. با همتایی وصف نگردد و با تمرین نمی‌آفریند، حواس نتواند او را درک کند و او را با مردم نتوان سنجید. 
(خطبه182 نهج‌البلاغه)