روایت از موسی بن جعفر(ع) است که به بعضی از فرزندانشان فرمودند: «یا بُنَیّ» ای فرزند من! بپرهیز از اینکه خداوند تو را در کاری که از آن نهی‌ات کرده، ببیند. 
یک وقت خدا تو را نبیند که داری گناه می‌کنی! ساده‌اش این است «اِیّاکَ أَن یَراکَ اللهُ» بپرهیز از اینکه خدا تو را ببیند «فِي مَعصِیَهًٍْ نَهاکَ عَنها» در یک گناه و معصیتی که تو را از آن نهی کرده است.
این را خوب دقت کنید. روایات بسیار داریم مثل اینکه روی ترک معاصی حق تقدم گذاشتند. اینجا موسی‌بن جعفر(ع) حق تقدم را روی چی گذاشته؟ ترک معصیت. بعد می‌رود توی طاعت، «وَ اِیّاکَ اَن یَفقِدَکَ اللهُ تعالی»؛ شد؟! «عِنْدَ طاعهًٍْ اَمَرَکَ بِها»؛ بپرهیز از اینکه خدا تو را در کاری نیابد که امر کرده انجامش دهی. این دومی‌اش است. 
فرمود:«وَ عَلَیکَ بِالجِدِّ»؛ بر تو باد به کوشش. جمله بعدی: «وَ لَا تُخْرِجَنَّ نَفَسَکَ مِنَ التَّقصیرِ في عِبادَهِ و طاعَتِهِ»؛ می‌فهمی یعنی چی؟ کوشش کن، مقید باش معصیت را ترک کنی، طاعت را انجام دهی، اما خیال نکنی اگر معصیت را ترک و عمل به واجب کردی، حالا خوب آدمی هستی. نه! «وَلاتَخرُجَنَّ نَفَسَکَ مِنَ التَّقصیرِ في عِبادَهِ و طاعَتِهِ »؛ این خیلی زیباست. هیچ وقت این نفس را این‌جوری تبرئه‌اش نکنی. در کوتاهی در پرستش و طاعت تبرئه‌اش نکنی. 
حالا واجبات ما همه‌اش که به اصطلاح، قُربی نیست، عبادی نیست، یک سری واجبات داریم که انسان واجب است انجام دهد اما قصد قُربت شرطش نیست، مثل امر به معروف، نهی از منکر. 
گوش کن! اصلاً قصد قربت لازم نیست. «وَلاتَخرُجَنَّ نَفَسَکَ مِنَ التَّقصیرِ في عِبادَهِ و طاعَتِهِ» [این‌طور نیست] که بگویی ما به وظیفه‌مان عمل کردیم، تو همین را که گفتی مرخصی. همین مرخصت کرده است؟
 نخیر، «فَاِنَّ الله تَعالی لایُعبَدُ حَقَّ عِبادَتِهِ» این را بدان! تو که هیچی،  اشرف اولاد آدم هم نتوانسته خدا را آن طور که سزاوار است، پرستش کند. اشاره به آن جمله‌ای که پیغمبراکرم(ص) فرمود: «ما عَرَفناکَ حَقَّ مَعرفَتِکَ وَ ما عَبَدناکَ حَقَّ عِبادَتِکَ».